Jólakort í Mars

Til gamans sagt frá jólakorti . Á sunnudaginn fór ég í pósthólfið mitt til að sækja blaðið sem þar var  ásamt einu umslagi sem á stóð Jól í einu horni umslagsins. Við nánari skoðun kom í ljós að þarna var óupptekið jólakorti frá frænda mínum hér í Kópavogi  sem sett var í póst í Kópavogi 22. desember 2009. 'A því stóð nafnið mitt og Hliðarhjalli 15 en við eigum heima á Heiðarhjalla. Kortið hafði verið 2,5 mánuði á leiðinni til okkar, en frá pósthúsinu þar sem það var póstlagt og hingað heim  er 1,5 km. Segið svo að það sé ekki góð póstþjónusta eftir að hún var einkavædd...

Kær kveðja SÞS

Gamli og nýji tíminn bylting í öryggismálum sjómanna

 

 Gúmmíbjörgunarbátur í Sigmunds losunar og sjósetningarbúnaði.

Með þessum búnaði er hægt að skjóta gúmmibátnum út í sjó frá stýrishúsi eða á staðnum og báturinn blæst sjálfkrafa út. Ef ekki gefst tími til að sjósetja hann áður en skipið sekkur, gerist þetta sjálfkrafa.

 

 

 

 

 

  

 

 Á þessari mynd sést hvítur kassi þarna undir hvalbak vinstra meginn á myndinni, þetta er geymslustaður 12 manna gúmmíbáts sem þarna er geymdur í segltösku. Það er ekki auðvelt verk að ná honum þarna úr kassanum og koma honum í sjó í slæmu veðri eða með skipið á hliðinni, draga út 16 til 18 metra línu til að blása hann upp.

Að vísu var annar svona kassi með gúmmíbjörgunarbát uppi á stýrishúsi, en það var ekki auðveldara að sjósetja þann gúmmíbát á neyðarstundu.

 

 

 

 

 

 

  

                                                                                                      

 

 

Hér er gúmmíbátur ísbrinjaður í Sigmundsbúnaði á Þórunni Sveinsdóttir, hægt er að skjóta honum út með einu handtaki þó hann sé mikið ísaður.

Þessi búnaður er ótrúleg byting fyrir sjómenn sem lenda í neyð að geta sjósett Gúmmíbjörgunarbát á nokkrum sekundum. Þökk sé Sigmund Jóhannssyni teiknara m.m.

 

Drangjökull með tunnufarm

 

Drangjökull með tunnufarm á síldarárunm.

Myndina tok Sigurður Sigurðsson Stakkagerði

Á síldarplani fyrir norðan

 

Myndin er tekin á síldarplani fyrir norðan sumarið 1963.

Mennirnir á myndinni heita Sveinn Gíslason frá Hvanneyri og Magnús Stefánsson.

Sigurður Sigurðsson tók myndina

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vestmannaeyjahöfn frá ýmsum tímum

  Vestmannaeyjahöfn frá ýmsum tímum, það hafa farið fram miklar framkvæmdir við Vestmannaeyjahöfn gegnum tíðina, og þar hefur grafskipið Vestmannaey (sem nú hefur verið fargað) átt stóran þátt í að grafa út höfnina.

Um daginn kom Kristján Valur Óskarsson frændi minn og færði mér disk með efni um grafarann. Hafði hann  tekið vídeómyndir af grafaranum við dýpkunarstörf  síðustu verkefni hans við gröft í Vestmannaeyjahöfn. Hann tók myndir af skipinu bæði að utan og  svo í lúkar, vélarrúmi og geymslum. Þetta eru ómetanlegar myndir að eiga og á Kristján heiður skilið fyrir þetta framtak.

Mynd 1 er líklega frá árunum 1960 - 1965

Mynd 2 er frá 1950 eða þar um bil

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trollið híft inn á Elliðaey VE 45

 

 

Um borð í Elliðaey VE 45

Á myndinni eu þeir Björn og Eiður að stýra togvírunum inn á spilið, ekki man ég hver þarna er að stjórna spilinu, en myndina tók ég á vetrarvertíð 1973. 

Þjóðhátíðarmyndir

 

 Myndirnar eru frá þjóðhátíð í fyrir margt löngu.

Þarna á fyrstu mynd sést  vatnspósturinn þar sem lengst af var tekið vatn fyrir eyjabúa áður en vatnsleiðslan kom milli lands og Eyja.

Þessar myndir frá Sigurði Sig. eru öruglega frá einni fjölmennustu þjóðhátíð sem haldin hefur verið gegnum tíðina. Ég man ekki ártalið.

 

 

 

 

 

 

 

Miningar frá Eyjagosinu 1973

 Ég setti hluta af þessari sögu á bloggið mitt árið 2008  en finnst þetta meiga koma hér aftur með öllum þessum gosmyndum hans Sigurðar Sig.

 

 

Saga frá Eyjagosinu 1973.

Við vorum á fyrstu dögum gossins í ferð til Eyja á Elliðaey VE að ná í búslóðir og aðra  nauðsynlega hluti sem okkur vanhagaði um. Á þessum tíma gekk þetta þannig fyrir sig að menn biðu fyrir utan húsin sín með hluta af búslóð sinni sem þeir vildu flytja til lands, oft hlutir sem mönnum þótti vænt um og voru ekki tilbúir að skilja eftir, þetta var eðlilegt því fljótlega eftir að gosið hófst var farið að stela verðmætum úr yfirgefnum húsum. Þegar bíll keyrði framhjá og pláss var á pallinum, reyndu menn að stoppa bílinn og koma einhverju af sínum eignum í bílinn og bátana og þannig upp á land. Við höfðum verið að taka búslóð austarlega í bænum en þurftum að hætta vegna öskufalls en askan festist í húsgögnum sem þegar voru kominn á bílpallinn. Við þurftum því að flýja úr austurbænum og koma okkur vestar í bæinn þar sem var minna öskufall . Var því ákveðið að fara með það sem komið var á pallinn niður í bát þó bíllinn væri ekki fullhlaðin. Þegar við komum vestar í bæinn minkaði öskufallið mikið og var svo til hætt þegar við keyrðum framhjá húsi þar sem eigandinn stóð á tröppunum og veifandi til okkar og bað um að fá að setja dót upp á bílpallinn, þar sem þó nokkuð pláss var eftir. Ákveðið var að stoppa og fylla bílinn og við strákarnir hoppuðum af bílpallinum og byrjuðum að bera kassa og ýmsan varning út úr húsinu. Þetta gekk vel en með því síðasta sem við bárum út var forláta skrifborð sem maðurinn bað okkur að fara vel með . Þegar við vorum næstum búnir að fylla bílinn byrjaði aftur öskufall og þá varð bílstjórinn órólegur enda bíllinn orðinn fullur af dóti, ég bíð ekki lengur sagði hann og hoppaði upp í bílinn og setti í gang. En maðurinn bað hann að bíða augnablik meðan hann færi inn í húsið og næði í útvarp sem hann hefði nýlega keypt, hann hljóp inn og kom með útvarpið í fanginu. Ég tók við því á meðan maðurinn klifraði upp á pallinn. Þetta var ílangt útvarp í kassa úr tekki  og auðsjáanlega nýtt, maðurinn settist á skrifborðið og hélt á útvarpinu í kjöltu sér og reyndi að skýla því fyrir öskufallinu.

 

 

Vörubíllinn tekur af stað og stefna tekin á Friðarhöfn þar sem báturinn var. Keyrt var frekar greitt þar sem mikið öskufall var, en vegna þess að mikil aska var á götunum hossaði bíllinn mikið. Þegar komið var niður á Strandveg gerðist óvænt atvik, maðurinn með útvarpið  sem setið hafði og hossað á skrifborðinu hlunkaðist nú allt í einu niður þegar skrifborðplatan gaf sig og brotnaði í tvennt, við það virtist hann ósjálfrátt henda útvarpinu upp í loftið þannig að það flaug í fallegum boga aftur fyrir bílinn og í götuna og mölbrotnaði. Maðurinn kallaði; útvarpið, útvarpið stoppið þið ég verð að fá útvarpið, en bilstjórinn heyrði ekki neytt og við sáum að útvarpið var ónýtt og engin ástæða til að stoppa til að hirða það upp. Ferðinni var því haldið áfram niður á bryggju þar sem bíllinn var tæmdur um borð í bátinn og gekk það vel, Maðurinn minntist ekki meira á útvarpið fína né ónýta skrifborðið.

 

 

 

 

AEG Lafamat þvottavélin

 Þennan sama dag var verið að skipa út búslóð í annan bát sem var við sömu bryggju og við,  þar var verið að hífa AEG Lafamat þvottavél (sem voru mjög þungar) um borð og skipstjórinn var uppi á bíl, hann hafði sett einfalda stroffu utan um þvottavélina sem hann átti sjálfur. Sá sem var á spilinu kallaði til hans og spurði hvort nóg væri að setja einfalda stroffu á þvottavélina ? Já sagði eigandinn ákveðin, hífaðu hana bara um borð. Þegar byrjað var að hífa herti hann stroffuna að þvottavélini og hún tókst á loft og var komin yfir bátinn miðjan þegar hún fór að halla ískyggilega mikið í stroffunni. Skipstjórinn sá hvað verða vildi og bað spilmanninn að reyna koma henni rólega aftur upp á bílpallinn en mjög lágsjávað var. Þegar  spilmaðurinn ætlaði að svinga þvottavélinni aftur upp á bílpall, losnaði hún úr stroffunni og húrraði alla leið niður í lestina. Þar fór hún í klessu og var handónýt eftir fallið, en þó slæmt hafi verið að eiðileggja þvottavélina þá var það einskær heppni að hún skyldi ekki lenda á þeim mönnum sem voru niðri í bátnum að taka á móti henni.

 

 

Eftirminnileg setning Vélstjórans.                                                                                                Það er mér minnistaætt þegar við sigldum út úr höfninni og fyrir klettinn hvað gosið var óhugnalega  tignarlegt. Þegar við vorum komnir vestur úr Faxasundi tók ég við stýrimanns- vaktinni ásamt eldri manni sem var á vélstjóravakt. Þegar við komum fyrir Eiðið blasti gossprungan við okkur og sást mjög greinilega, þetta var eins og skurðsár sem fossblæddi úr. Vélstórinn sem var frekar fámáll maður og hafði ekki sagt mikið frá því við lögðum úr höfn, horfði á þetta náttúrufyrirbrigði og sagði þessa setningu sem ég gleymi aldrei:  Flest kemur nú fyrir okkur Eyjamenn ; fyrst er það tyrkjaránið og svo er það þetta helvíti. Það var eins og hann hefði lifað báða atburðina en tyrkjaránið var árið 1627.

 

Myndirnar lánaði mér Sigurður Sigurðsson frá Stakkagerði

 

Kær kveðja SÞS

 

Sigurður Sigurðsson frá Stakkagerði

 

Myndin er af Sigurði Sigurðsyni frá Stakkageri tekin í ágúst 1963, þarna er hann kokkur á Erlingi VE og er að hella upp á kaffi  fyrir kallana. Þetta sama ár var Siggi útskrifaður vélstjóri með 400 hestafla réttindi, en var beðinn um að vera kokkur þessa vertíð. Að eigin sögn hafði hann ekki mikla reynslu í eldamensku en þjálfaðist í því er líða tók á vertíðina. Það var oft erfitt að fá matsveina á báta á þessum tíma enda starfið oft á tíðum erfitt og vanmetið.

Á þessum árum var ávalt stór pottur fullur af sjóðandi vatni á eldavélinni þannig að það tók ekki langan tíma að hita kaffi.

Minnismerki á kirkjulóð Landakirku

  

Á þessari mynd er minnismerki um drukknaða, þá sem hafa hrapað í björgum og þá sem hafa farist með flugvélum. Minnismerkið er eftir Guðmund Einarsson frá Miðdal  og er staðsett á lóð Landakirkju í Vestmannaeyjum.

 Einu sinni á ári, það er á Sjómannadaginn er borinn blómsveigur að þessu minnismerki til minningar um þá sem látist hafa af áðurnefndum slysförum. Þessi athöfn er ákaflega áhrifamikil og öllum minnistæð sem hafa fylgst með henni. Einar Gíslason í Betel sá lengst af  um þennann þátt Sjómannadagsins með eftirminnilegum hætti, en er hann féll frá tók vinur minn Snorri Óskarson við af honum og hefur hann gengt þessu hlutverki síðan og farnast það vel eins og Einari frænda hans. 

Á Sjómannadaginn árið 1999 Báru hjónin Óskar Þórarinsson og Ingibjörg Andersen blómsveig að minnisvarðanum og er myndin tekin við það tilefni.

kær kveðja SÞS