Myndirnar eru teknar í Bjarnaey

 

T.f.v Sigfús Johnsen, Hlöðver Jonhsen (Súlli) og Lárus (Lalli ) Að kippa lunda norður á ofangjafarnesi, Elliðaey í baksýn af sumum talin fallegasta úteyjan eða það fullyrða nokkrir vinir mínir sem ég ber mikið traust til  . Mynd 2. Sigfús og Lalli með lundaháfa.

  Þvottadagur í Bjarnarey tau á snúrum.

kær kveðja SÞS

Athugasemdir

[Pétur Steingríms. (IP-tala skráð) 9.1.2009 kl. 10:42]

Á myndinni efst til vinstri eru veiðifélagarnir til margra ára, Sigfús, Súlli og Lárus Árnason, Búastöðum (bróðir Árna Árnasonar símritara) Þarna eru þeir að kippa veiðina norður á Ofangjafarnefi og Siffi greinilega að kíkja eftir sókningsbátnum. Þessir veiðifélagar ásamt fleirum lágu oft við í Bjarnarey heilu sumrin, yfir lundatímann og veiddu mikið.

Það er ekki hægt að neita því að hún Elliðaey er falleg í sumarblænum eins og allar Vestmannaeyjarnar, svo er hún líka stærst að flatarmáli. Aftur á móti byrjar eitt fallegt eyjaljóðið á þessari setningu "Bjarnarey fegurst eyja er" og svo framvegis. Bjarnarey er hæst úteyja, 164 metrar í hæsta punkt á Bunka. Það hefur alltaf verið talað um það í Eyjum að Elliðaeyingar eiga eitt sem allir aðrir veiðimenn í úteyjum öfunda þá af en það er það að þeir eiga bestu nágrannana af öllum úteyjunum.

Gamla bólið okkar Bjarnareyinga sem sést þarna á myndunum er líklega byggt um 1930 og svo nokkrum sinnum lagað og endurbyggt í gegnum árin. Það skiptist í litla forstofu, eldhús, geymslu og herbergi þar sem menn átu, sváfu og héldu hinar rómuðu Bjarnareyjakvöldvökur. Það kom fyrir að Elliðaeyingar komu yfir í heimsókn ef þeim leiddist í eyjunni sinni og þá var nú sungið langt fram á næsta dag, eða svo segja heimildamenn.

Þetta gamla góða ból fauk í ofsaveðri sem gekk yfir landið, sunnudaginn 3. febrúar 1991. Skv. upplýsingum Óskars Sigurðssonar vitavarðar í Stórhöfða, var meðalvindur þa 110 hnútar en fór þó í 125 hnúta í hviðum. Talið er að húsið hafi fokið, einhvern tíma á tímabilinu frá kl.12 á hádegi þennan dag til kl.14:00 en þar til hafði vindur blásið af suðaustri en snerist þá til suðvesturs, þetta gamla ból gjörsamlega splundraðist í fárviðrinu. Lesa má um þennan atburð á heimasíðu Bjarnareyjafélagsins, Bjarnarey .is, undir linknum merkilegir atburðir.

Lalli á Búastöðum var mikill veiðimaður og mörg sumur þá var hann við lundaveiði í Bjarnarey og oftast við veiði allan lundatímann. Súlli, eyjajarlinn okkar samdi ljóð og lag sem síðan hefur verið okkar bólsöngur. Alltaf þegar Bjarnareyingar halda kvöldvökur í eynni eða koma einhversstaðar saman þá er þetta ljóð sungið.

                                                                  Ljúft við lifum í Bjarnareyju

                                                                  lítill lundi en minna um meyju

                                                                  það er tárið sem andann hressir

                                                                  við vonum bara að bráðum hvessi

                                                                  Lalli lemur á hverju leiti

                                                                  ef veið' ei kippu ég hundur heiti

                                                                  það er prestur að Ofanleiti

                                                                  sem vantar lunda að leggja í bleyti

Með Bjarnreyjarkveðju

Pétur Steingríms.

[þs (IP-tala skráð) 9.1.2009 kl. 23:00]

Æi,, Pétur ekki þetta mont við erum búnir að eiga gamla bólið okkar frá því um 1800 og það stendur enn,og þar hefur verið sungið mikið í gegnum tíðina,og það sem meira er án ykkar Bjarnareyinga kv þs

[Pétur Steingríms. (IP-tala skráð) 10.1.2009 kl. 20:40]

Takk Tóti minn. Ég beið eftir þessu frá þér.

Með Bjarnareyjarkveðju

Pétur Steingríms.