Minningar frá Liðnum vetrarvertíðum II.

Sumardagurinn fyrsti.

 Sá skemmtilegi og góði siður var viðhafður í Vestmannaeyjum á vetrarvertíðinni að eiginkonur sjómanna komu með tertur og fleira bakkelsi um borð í bátana á sumardaginn fyrsta og fengu aflahlut eiginmanna í staðinn. Þetta gerðu eiginkonur skipverja á Leó að mig minnir allar vertíðir sem ég var á bátnum. Þetta var stórveisla og þó Siggi kokkur hafi verið með bestu kokkum í flotanum, þá var þessi kökuveisla kærkomin tilbreyting og líka ein vísbending um að lokin væru á næsta leiti. Á sumardaginn fyrsta var lika íslenska fánanum flaggað á öllum Eyjaflotanum.

Rætt um vertíðina.

Á lokum var oft rætt um það sem gerðist á vertíðinni bæði skemmtilegt og stundum leiðinleg atvik. Auðvitað var þetta ekki alltaf dans á rósum á blessuðum netabátunum og menn kannski ekki alltaf sáttir. Við peyjarnir á Leó vorum auðvitað ekki alltaf sáttir þegar við töpuðum af góðum dansleik, vegna þess að endilega þurfti að færa netatrossurnar á laugardegi. Þetta var gert að okkar mati einungis til þess að við misstum af dansleik. En við þorðum aldrei að kvarta það var ekki inn í myndinni á Leó, enda vissum við að það var tilgangslaust, skipstjórinn ræður puntur.

Til dæmis tíðkaðist það ekki að hafa matartíma þegar trossa beið eftir að vera dregin, nei þá fengu menn aðeins að skreppa niður í nokkrar mínútur til að gleypa í sig matinn og svo strax upp á dekk, þar sem menn skiptust á að vera á rúllu, spili, í úrgreiðslu eða í niðurlagningu kúlu og steinateina, það var reyndar kallað að vera á letigarðinum.

En það gat verið erfitt að hafa við að greiða og leggja niður kúluteininn þegar glerkúlurnar voru alsráðandi, því djobbi fylgdi líka annað orðatiltæki sem mikið var notað svona í gamni og alvöru: Hann er alveg melur í kúlunum var sagt um þá sem voru klárir í því að greiða og leggja niður kúluteininn.

það gat verið pirrandi þegar Siggi kokkur var með dýrindis steik með öllu tilheyrandi á borðum og maður fékk aðeins 5 mínútur til að slafra í sig matnum. Ég kenni þessum tíma um það að ég er alltof fljótur að borða, er oft búinn þegar fólkið í kringum mig er að ljúka við að laga sér á diskinn.

Það er ekki úr vegi að lýsa aðeins lífinu um borð í netabátum á þessum árum og byrja að segja hér eina litla sögu sem kannski lýsir tíðarandanum á þessum árum.

Eftirminnilegur róður.

Það var á vetrarvertíðinni að mig minnir 1966, það var búið að vera gott fiskirí í netin og mikið að gera hjá sjómönnum og verkafólki í Vestmannaeyjum. Fiskurinn var nálægt Eyjum rétt austan við Elliðaey, þannig að við komum inn til löndunar á kristilegum tíma.

Með okkur var færeyingur hörkuduglegur náungi eins og allir færeyingar sem ég hef kynnst og verið með til sjós. Mér er minnistætt að hann tók mikið í vörina og hafði alltaf krukku af neftóbaki í netaspilkoppnum Eitt kvöldið þegar búið var að landa kom færeyingurinn til Óskars Matt skipstjóra og spurði hvort hann gæti fengið frí í löndun daginn eftir. Óskar var nú ekki vanur að gefa mönnum frí nema brýna nauðsyn bæri til. Hann spurði því færeyinginn hvað hann ætlaði að gera við frí svona um hávertíð. Færeyingurinn hikaði smástund en sagði svo dálítið vandræðalegur að hann ætlaði að gifta sig. Óskar hafði auðsjáanlega gaman af þessu svari og sagði skyldi gefa honum frí þegar þeir kæmu í land næsta dag, lofaði meira að segja að reyna vera snemma í landi sem var frekar óalgengt á Leó því góða skipi.

Um morguninn var farið snemma á sjó og byrjað að draga netin sem voru rétt ausan við Eyjar, en nú kom babb í bátinn, netin voru bókstaflega full af fiski svo við fylltum lestina og vorum einnig með fisk á dekki, þetta var með stæðstu róðrum þessa vertið, mig minnir að við höfum fengið yfir 45 tonn af þorski þennan dag. Við komum til hafnar rétt eftir kvöldmat og byrjuðum að landa fiskinum. Færeyingurinn spurði okkur strákana hvort hann ætti ekki bara að hætta við fríið fyrst við hefðum fiskað svona mikið? Við vorum allir skipsfélagarnir sammála um að hann ætti að halda sínu striki, þannig að hann fór heim til sinnar tilvonandi eiginkonu. Við byrjuðum aftur á móti að landa fiskinum en það tekur töluverðan tíma að landa svo miklum afla og þrífa og stilla aftur upp í lest.

Eftir að hafa verið í löndun í nokkurn tíma, birtist færeyingurinn niður á bryggju kominn í sjógallann. Við urðum steinhissa á að sjá hann og spurðum hvort hann hafi hætt við giftinguna. Nei gamli þetta er búið ég er giftur sagði hann með ánægjusvip. Þar með fór hann í sjóstakkinn ofan í lest og landaði með okkur þeim afla sem eftir var í lestinni, þreif með okkur og gerði klárt fyrir næsta róður. Þessi saga segir okkur hvernig tíðarandinn var á þessum árum, það var ekki verið að ákveða giftingu með fleiri ára fyrirvara og jafnlöngum undirbúningi, ekki man ég betur en að þetta hjónaband hafi blessast vel. Fleira kemur upp í hugann þegar maður hugsar um þessa tíma.Sjá minningar III.