Karl og kerling

Karl og kerling

 

Einu sinni voru karl og kerling.—

Kella fór að sjóða velling.

Grauturinn við botninn brann,

bóndi vildi‘ ei éta hann.

 

Kanntu‘ ei góðan mat að meta?

Maður, lærðu sangt að éta!.—

Hvorki á ég hund né kálf“.—

,, Hann er bannvænn. Éttu hann ´sjálf!“

 

Stundum kann að kárna gaman,

komi hjónum illa saman.

Margur upp til ofsa þaut

út af minna‘ en brendum graut.

 

úr ljóðabókinni Erla FÍFULOGAR