Vinurinn

 Vinurinn 

Í grenndinni veit ég um vin sem ég á,

í víðáttu stórborgarinnar.

En dagarnir æða mér óðfluga frá

og árin án vitundar minnar.

 

Og yfir til vinarins aldrei ég fer,

enda í kappi við tímann.

Sjálfsagt þá veit hann ég vinur hans er,

því viðtöl við áttum í símann.

 

En yngri vorum við vinirnir þá,

af vinnunni þreyttir nú erum.

Hégómanstakmarki hugðumst við ná,

og hóflausan lífróður rérum.

 

“ Ég hringdi á morgun” ég hugsaði þá,

“ Svo hug minn fái hann skilið”,

en morgundagurinn endaði á

að ennþá jókst milli okkar bilið.

 

Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk,

að dáinn sé vinurinn kæri.

Ég óskaði þess, er að gröf hans ég gekk,

að í grenndinni ennþá hann væri.

 

Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd,

gleymd ekki hvað sem á dynur,

að albesta sending af himninum send,

er sannur og einlægur vinur.

 

Höfundur ókunnur

 

 

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 21.8.2011 kl. 22:36]

Fallegt kvæði.

[Sigmar Þór Sveinbjörnsson, 22.8.2011 kl. 21:02]

Heil og sæl Áthildur, já og fær mann til að hugsa sinn gang.