Veiðiferðin eftir Sigurgeir Kristjánsson

Veiðiferðin 

Þetta skemmtilega grínkvæði eftir Sigurgeir Kristjánsson  varð til fyrir mörgum árum þegar tveir lögregluþjónar í Vestmannaeyjum voru að skjóta fugl, úti á flóanum við Heimaey. Þriðji lögregluþjónninn var síðan sendur eftir þeim, vegna kæru sem bars á hendur þeim, sem þó reyndist ekki byggð á sterkum rökum. Sigurgeir heitinn var lögregluþjónn í Eyjum á sínum tíma eins og eldri eyjamenn muna eflaust.

 

 

 

 

 

 

Það var fyrir löngu á erfiðu árunum,

að ógrynni af svartfugli vaggaði á bárunum.

Menn voru svangir og sátu á sorginni,

það var sáralítill fiskur og kjötlaust í borginni.

Kóngurinn bannaði að blaka við fuglinum,

sem buslaði á Víkinni í dökkleita kuflinum,

og hersveinar valdboðans hömpuðu orðunum,

hrafnsvörtum úlpum þeir veifuðu korðunum.

 

Þar voru tveir garpar, sem eymdinni undu ekki,

og áttu í neyðinni dálítið hugrekki.

Þeir vissu af fuglinum feitum og ginnandi,

freistingin ögraði og nokkuð til vinnandi,

því varð það einn morgun þeir hengdu á hlóðirnar

heilstóran soðpott og sköruðu í hlóðirnar.

Þeir bjuggust í skyndi með byssu við höndina,

og bráðlega voru þeir niður við ströndina.

 

Skútan rann drjúglega á dillandi bárunni,

því djúpt tóku Ragnar og Pétur  í árinni.

Og þegar þeir komu að svartfuglasvæðunum

suðaði víkingablóðið í æðunum.

Það vaknaði ákafi í veiðmannslundinni,

villibráð skyldu þeir hreppa á stundinni.

Gott væri seinna að setja í réttinum

saddir fuglinum veiddum í Klettinum.

 

Það buldi við skothríð, sem hljómaði í hjöllunum

og hávaðinn glumdi í klettinum fjöllunum.

Bráðlega vöknuðu bragnar á landinu

því bergmálið sagði frá ófriðarstandinu.

Ræningjaskip var að rupla út á flóanum,

ráð var að mæta þar helvískum bófunum.

Þeir mönnuðu snekkju af mikilli skyndingu,

og magnaður foringi stóð þar í lyftingu.

 

Þá var hann Jóhannes þungur á brúnina,

því að hann verndaði ríkið og krúnuna.

Og hvatlega fór hann með vindinn í voðinni,

nú voru þeir komnir að ófriðargnoðinni.

Um samkomulag ei hann leitaði hófanna,

en lét bæði handjárna og keflaði bófana.

Og þegar þeir sigraðir sátu í vörinni,

var Sigurgeir þarna með poka í Fjörunni

Athugasemdir

[Óskar (IP-tala skráð) 13.5.2011 kl. 10:08]

 Sæll Sigmar.

Margar minningar koma í hugann þegar ég les Veiðiferðin. Sigurgeir fór með ljóðið fyrir mig og öðlinginn Loga Snædal fyrir margt löngu, þar sem við sátum þrír lengi dags

í góðu heima hjá Höllu og Loga á Boðaslóðinni. Síðustu ljóðlínuna flutti Sigurgeir með viðeigandi leikbrigðum. Sigurgeir var skáld gott, húmoristi og góðmenni.

                Takk fyrir minningarnar.

        Óskar á Háeyri

[Sigmar Þór Sveinbjörnsson, 13.5.2011 kl. 22:20]

Heill og sæll Óskar og takk fyrir innlitið og góða athugasemd. Já Sigurgeir og reyndar allir þessir lögregluþjónar sem eru þarna á myndinni voru öðlingar. Maður kynntist þeim mis mikið en Sigurgeir, Pétur, Svein þekkti ég nokkuð vel og af engu öðru góðu. Sigurgeir var mikill Húmoristi og það var Pétur líka, alla vega hafði ég mikið gaman að því að tala við þessa menn.

Það er að mínu viti bæði gaman og nauðsynlegt að halda á lofti þessum skemmtilegu ljóðum Sigurgeirs Kristjánssonar.

Kær kveðja til ykkar hjóna, Kolla biður að heilsa.