Minningarbrot úr gamalli vasabók

 

   Sigmar Guðmundsson, Jón Markússon,og Óskar Matthíasson hluti af áhöfn gamla Leó

 

 

Ég á nokkrar litlar vasabækur sem ég hef skrifað ýmislegt í  gegnum árin og eru þær orðnar nokkuð gamlar sumar hverjar. Þarna hef ég skrifað sögur og vísur sem ég hef heyrt um menn sem ég þekki og stundum hef ég sjálfur gert vísur sem eru kannski ekki mikill skáldskapur en segja samt sína sögu um lífið á sjónum og hvað menn voru að hugsa og gera á þessum árum. Mér finnst gaman að glugga í þessu og rifja upp þessar sögur og vísur, kannski eru fleiri sem hafa gaman af að lesa þetta sérstaklega þeir sem þekkja til.

Ég tek hér eina sögu sem ég hef skrifað 1973 af lífinu á netabátnum Leó VE 294 fyrir árið 1960:

 

Það var eitt sinn á gamla Leó VE 294 að Massi ( Sigmar Guðmundsson á Byggðarenda) sem þá var kokkur á bátnum var að kokka niðri í lúkar. Eitthvað ólag var á eldavélinni sem var að sjálfsögðu olíukynt á þessum árum. Kolsvartur reykur  kom því upp um reykrörið og lagði yfir dekkið og  yfir þá sem voru að draga inn netin. Þeir urðu því sótsvartir og eftir því  svekktir út í kokkinn sem þeim fannst bera ábyrgð á þessu ófremdarástandi og bölvuðu honum í sand og ösku.  Þegar skipshöfnin  kom niður í lúkar að borða stóð  Massi þarna vígalegur við eldavélina með uppbrettar ermar, en hann var sérlega mikið loðinn á handleggjum.

Þegar Jón Markússon sem sennilega var vélstjóri þarna um borð sest við lúkarsborðið og sér Massa segir hann: Hungraðir saman situm, svartir og bölvandi. Þá segir einhver að þetta sé nú ágætur fyrripartur sem þurfi nauðsynlega að botna. Og Júlíus Sigurbjörnsson botnaði vísuna                                                              sem varð þá á þessa leið.

 

Hungraðir saman sitjum

svartir og bölvandi.

Þar stóð hann Sigmar Guðmundsson

berhandleggjaður upp fyrir haus.

 

Er Þetta ekki glæsilegur kveðskapur ???