Nokkrar lausavísur eftir Hafstein Stefánsson

 Vorið eftir Öskufallið 

Gult í broddinn, grænt í rót

grasið klæðir svörðinn.

Þó að rjúki úr Surti sót,

sumri fagnar jörðin.

 

  Á þorrablóti Austfirðinga 

Í hörku spennu Hafsteinn er,

hjartað brennur kvalið.

ástar rennur augum hér

yfir kvennavalið.

 

 

 

 Stór og smár 

Stórlax einn á steini var

með stöng hjá ánni tærri.

Maðurinn á maðki þar

mataði þá smærri.

 

  Þekktur aflamaður talar í talstöð 

Engum fréttum útbýti,

eru línur hreinar.

Hundrað þúsund helvíti,

og horfur ekki neinar.

 

  Hafsteinn sá einu sinni konu nokkra Borða mikið og hratt. 

Þó alveg hreint þú ætir mig,

ég yrði varla hnugginn.

Ég færi allur oní þig,

ekki mikið tugginn.

 

-------------------------------

Mig langar stundum ákaft til að yrkja

um undurfagurt líf og sumarblóm,

en verð þá eins og góð og gömul kirkja,

sem grætur yfir því að vera tóm.

                       

                              Hafsteinn Stefánsson