Miningar frá Eyjagosinu 1973

 Ég setti hluta af þessari sögu á bloggið mitt árið 2008  en finnst þetta meiga koma hér aftur með öllum þessum gosmyndum hans Sigurðar Sig.

 

 

Saga frá Eyjagosinu 1973.

Við vorum á fyrstu dögum gossins í ferð til Eyja á Elliðaey VE að ná í búslóðir og aðra  nauðsynlega hluti sem okkur vanhagaði um. Á þessum tíma gekk þetta þannig fyrir sig að menn biðu fyrir utan húsin sín með hluta af búslóð sinni sem þeir vildu flytja til lands, oft hlutir sem mönnum þótti vænt um og voru ekki tilbúir að skilja eftir, þetta var eðlilegt því fljótlega eftir að gosið hófst var farið að stela verðmætum úr yfirgefnum húsum. Þegar bíll keyrði framhjá og pláss var á pallinum, reyndu menn að stoppa bílinn og koma einhverju af sínum eignum í bílinn og bátana og þannig upp á land. Við höfðum verið að taka búslóð austarlega í bænum en þurftum að hætta vegna öskufalls en askan festist í húsgögnum sem þegar voru kominn á bílpallinn. Við þurftum því að flýja úr austurbænum og koma okkur vestar í bæinn þar sem var minna öskufall . Var því ákveðið að fara með það sem komið var á pallinn niður í bát þó bíllinn væri ekki fullhlaðin. Þegar við komum vestar í bæinn minkaði öskufallið mikið og var svo til hætt þegar við keyrðum framhjá húsi þar sem eigandinn stóð á tröppunum og veifandi til okkar og bað um að fá að setja dót upp á bílpallinn, þar sem þó nokkuð pláss var eftir. Ákveðið var að stoppa og fylla bílinn og við strákarnir hoppuðum af bílpallinum og byrjuðum að bera kassa og ýmsan varning út úr húsinu. Þetta gekk vel en með því síðasta sem við bárum út var forláta skrifborð sem maðurinn bað okkur að fara vel með . Þegar við vorum næstum búnir að fylla bílinn byrjaði aftur öskufall og þá varð bílstjórinn órólegur enda bíllinn orðinn fullur af dóti, ég bíð ekki lengur sagði hann og hoppaði upp í bílinn og setti í gang. En maðurinn bað hann að bíða augnablik meðan hann færi inn í húsið og næði í útvarp sem hann hefði nýlega keypt, hann hljóp inn og kom með útvarpið í fanginu. Ég tók við því á meðan maðurinn klifraði upp á pallinn. Þetta var ílangt útvarp í kassa úr tekki  og auðsjáanlega nýtt, maðurinn settist á skrifborðið og hélt á útvarpinu í kjöltu sér og reyndi að skýla því fyrir öskufallinu.

 

 

Vörubíllinn tekur af stað og stefna tekin á Friðarhöfn þar sem báturinn var. Keyrt var frekar greitt þar sem mikið öskufall var, en vegna þess að mikil aska var á götunum hossaði bíllinn mikið. Þegar komið var niður á Strandveg gerðist óvænt atvik, maðurinn með útvarpið  sem setið hafði og hossað á skrifborðinu hlunkaðist nú allt í einu niður þegar skrifborðplatan gaf sig og brotnaði í tvennt, við það virtist hann ósjálfrátt henda útvarpinu upp í loftið þannig að það flaug í fallegum boga aftur fyrir bílinn og í götuna og mölbrotnaði. Maðurinn kallaði; útvarpið, útvarpið stoppið þið ég verð að fá útvarpið, en bilstjórinn heyrði ekki neytt og við sáum að útvarpið var ónýtt og engin ástæða til að stoppa til að hirða það upp. Ferðinni var því haldið áfram niður á bryggju þar sem bíllinn var tæmdur um borð í bátinn og gekk það vel, Maðurinn minntist ekki meira á útvarpið fína né ónýta skrifborðið.

 

 

 

 

AEG Lafamat þvottavélin

 Þennan sama dag var verið að skipa út búslóð í annan bát sem var við sömu bryggju og við,  þar var verið að hífa AEG Lafamat þvottavél (sem voru mjög þungar) um borð og skipstjórinn var uppi á bíl, hann hafði sett einfalda stroffu utan um þvottavélina sem hann átti sjálfur. Sá sem var á spilinu kallaði til hans og spurði hvort nóg væri að setja einfalda stroffu á þvottavélina ? Já sagði eigandinn ákveðin, hífaðu hana bara um borð. Þegar byrjað var að hífa herti hann stroffuna að þvottavélini og hún tókst á loft og var komin yfir bátinn miðjan þegar hún fór að halla ískyggilega mikið í stroffunni. Skipstjórinn sá hvað verða vildi og bað spilmanninn að reyna koma henni rólega aftur upp á bílpallinn en mjög lágsjávað var. Þegar  spilmaðurinn ætlaði að svinga þvottavélinni aftur upp á bílpall, losnaði hún úr stroffunni og húrraði alla leið niður í lestina. Þar fór hún í klessu og var handónýt eftir fallið, en þó slæmt hafi verið að eiðileggja þvottavélina þá var það einskær heppni að hún skyldi ekki lenda á þeim mönnum sem voru niðri í bátnum að taka á móti henni.

 

 

Eftirminnileg setning Vélstjórans.                                                                                                Það er mér minnistaætt þegar við sigldum út úr höfninni og fyrir klettinn hvað gosið var óhugnalega  tignarlegt. Þegar við vorum komnir vestur úr Faxasundi tók ég við stýrimanns- vaktinni ásamt eldri manni sem var á vélstjóravakt. Þegar við komum fyrir Eiðið blasti gossprungan við okkur og sást mjög greinilega, þetta var eins og skurðsár sem fossblæddi úr. Vélstórinn sem var frekar fámáll maður og hafði ekki sagt mikið frá því við lögðum úr höfn, horfði á þetta náttúrufyrirbrigði og sagði þessa setningu sem ég gleymi aldrei:  Flest kemur nú fyrir okkur Eyjamenn ; fyrst er það tyrkjaránið og svo er það þetta helvíti. Það var eins og hann hefði lifað báða atburðina en tyrkjaránið var árið 1627.

 

Myndirnar lánaði mér Sigurður Sigurðsson frá Stakkagerði

 

Kær kveðja SÞS

 

Athugasemdir

[Helgi Sigurlásson (IP-tala skráð) 27.2.2010 kl. 23:10]

Sæll Simmi Maður er orðinn háður þessari síðu hjá þér svakalega gaman að skoða og lesa um þetta gamla takk fyrir kveðjur úr Eyjum

[Sigmar Þór Sveinbjörnsson, 28.2.2010 kl. 23:44]

Heill og sæll Helgi og takk fyrir innlitið, það er alltaf gaman að heyra að einhverjir hafi gaman að þessu sem ég er að skrifa og setja hér á bloggið mitt.

kær kveðja til Eyja