Minning um mann. Arnoddur Gunnlaugsson útgerðarmaður og skipstjóri

 

Arnoddur Gunnlaugsson skipstjóri F. 25. júni 1917 - D. 19. október 1995

 

Hryggð er nú í huga mér,

hann ég kveð, sem dáinn er.

Góður drengur fallinn frá,

frestur enginn veitist þá.

 

Þegar sorgin sárust er

sýnist dimmt í heimi hér

Eins og sólar birtan blóð

breytist þá í frost og hríð.

 

Addi kom mér oft í hug

átti kraft og hetjudug.

Engan sá ég eins og hann,

ágætari heiðursmann.

 

Ættaður úr Eyjum var,

átti jafnan heima þar.

Alinn upp við storm og strit,

stælti það hans afl og vit.

 

Fljótt hann fór að sækja sjó,

sjómanns snilld í honum bjó.

Ungur lærði Ægi við

örnefni og fiskimið.

 

Fögur var hans formannsbraut,

fiskisæld og heiður hlaut.

Ótal kosti yfirmanns

allir sáu í starfi hans.

 

Suðurey var sómaskip,

sigldi glæst, með tignarsvip.

Arnoddur og útgerð hans

öll bar merki heiðursmanns.

 

Segja má til sjós og lands,

sólskin ríkti í lífi hans.

Heimilið var höfnin best,

hjartkær konan, gæfan mest.

 

Lífið okkur lánað er,

lifum við um tíma hér.

Er við hverfum heimi frá

himna dýrð við öðlumst þá.

Ljóðið er eftir Benedikt Sæmundsson

Minning um mann: Sigurður Ingimundarson skipstjóri.

 

Sigurður Ingimundarson skipstjóri.  F. 22. maí 1878. D. 5. apríl 1962.

Myndina tók Sigurgeir Jónasson  hún er úr Sjómannadagsblaði Vestmannaeyja 1995

Hann var alin upp í sveit

um ættfólk hans ég lítið veit,

ungur flutti í Eyjarnar

aflaði sér fægðar þar.

 

Fór hann strax að sækja sjó

sótti fram því kapp var nóg,

ekki var þá unt að sjá

hvort aflakló hann væri þá.

 

Kostir hans þá komu í ljós

kunni það sem þarf til sjós,

áræði og einbeitt geð

aflasæld og heppni með.

                                                            

Ef hann hafði öflugt far

aflkóngur löngum var,

fyllti lest og lét á dekk

löngum ef hann Blikann fékk.

 

Flaggskip Blikinn veglegt var

af Vestmannaeyja skipum bar.

Siggi Munda sótti fast

þó sýndist öðrum veður hvasst.

 

Einskipa hann oft var þá

aldrei kom hann Skansinn á,

fór um borð, varð fljótt um vik,

fulla ferð og ekkert hik.

 

Oft var hann þá einn á sjó

í ofsaveðri netin dró,

át svo skorið eins og mat

einna mest þá fiskað gat.

 

Veikur aldrei varð hann samt

vænan hafði fengið skammt

af orku og hreysti á æsku tíð

þó ekki væru kjörin blíð.

 

Ævistarf hans veglegt var

í Vestmannaeyjum hátt hann bar

sinni þjóð hann syni gaf,

sóma menn sem báru af.

 

Nú er hetjan fallin frá

fögnuður varð himnum á

er hann sigldi óskabyr

inn um himins fögru dyr.

 

Ljóðið er eftir Benedikt Sæmundsson