Minnig um mann. Friðfinnur Finnsson

Friðfinnur Finnsson frá Oddgeirshólum F. 22.12.1901. D. 6.9.1989

Friðfinnur eða Finnur í Eyjabúð eins og hann var oft kallaður fæddist 22. desember1901 á Stóru Borg undir Eyjafjöllum og ólst þar upp til 5 ára aldurs en flutti þá til Vestmannaeyja. Foreldrarar hans voru hjónin Ólöf Þórðardóttir, ættuð úr V. Skaftafellssýslu og Finnur Sigurfinnsson úr Landeyjum. Finnur faðir hans fórst í hinu mikla sjóslysi við Klettsnefið 16. maí 1901 þegar Eyjafjallaskipið Björgúlfur fórst og  27 menn fórust, en aðeins einn bjargaðist. Eftir þetta sjóslys bjó móðir hans nokkur ár upp á landi en fluttist síðan til Vestmannaeyja.

Ungur maður stundaði  Friðfinnur ýmis störf , hann var sjómaður um nokkra ára skeið aðalega vélstjóri. Hann var einn af þeim sem byggði Þrídrangavitann. Hann var lundaveiðimaður góður.  Friðfinnur  hóf að kafa 1927 og starfaði sem kafari hjá Vestmannaeyjahöfn og víðar á landinu um 25 ára skeið, í því starfi stóð hann sig framúrskarandi vel, hann var kjörinn heiðursfélagi hjá Kafarafélagi Íslands 1958.

Í fróðlegri viðtalsgrein við Friðfinn í Sjómannadagsblaði Vestmannaeyja 1964 segir hann frá vinnu sinni sem kafari og lífinu neðansjávar, en sjaldgæft er að fá þannig lýsingar af lifnaðarháttum sjávardýra en þar segir Friðfinnur: ,,Þarna sá ég daglega smáufsa , stútung og alltaf  meira og minna kola, bæði þykkvalúru, skarkola og sandkola. Einnig voru þar sprettfiskar, krabbar og stórir kuðungar. Krabbarnir fara hægt um botninn á sínum krabbagangi, og kuðungarnir líða þar afram. En kúðunga krabbinn er oft snar í snúningum. Stundum er hann fljótur að bregða sér úr kuðungnum og í hann aftur. Oft sá ég líka steinbít þarna á ferð og koma inn í höfnina. Þá kom allt í einu mikil hreyfing á kuðungana og krabbana. Þeir hræddust steinbítinn auðsjáanlega og flýttu sér sem mest þeir máttu. Sæi kuðungakrabbinn hættuna yfirvofandi, sá ég það oft mér til undrunar, að hann yfirgaf kuðunginn og skreið niður á milli steina, meðan steinbíturinn fór hjá. Síðan smeygði hann aftur halanum á sér inn í kuðunginn og rölti af stað, eins og ekkert væri. Mér er það mikil ráðgáta hvernig kuðungasniglarnir og krabbarnir skynjuðu nálægð steinbítsins, sem étur þá af græðgi , svo sem kunnugt er. Mér datt í hug hvort hér gæti verið um straumskynjanir að ræða í sjónum. Tvívegis sá ég seli af meðalstærð . þeir virtust skoða mig í krók og kring og hurfu síðan burt. Einu sinni eða tvisvar sá ég humar. Hann þótti mér einna einkennilegastur í tilburðum og háttarlagi. Fyndist honum eitthvað grunsamlegt, sem hætta gæti stafað af, sló hann halanum undir kviðinn og þaut aftur á bak, og hvarf hann þá með öllu. Kom svo aftur á ,,sundi" eða eins og hann fálmaði sig áfram með örmunum. Væri hann kyrr við botninn, hélt hann sig upp við stein og snéri halanum að steininum en hélt griptöngunum fyrir sér eins og hann væri viðbúinn árás. Þetta benti til þess að hann vildi ógjarnan koma sér í opna skjöldu eða aftan að sér og ef til vill bíta af sér halann". Í þessu viðtali lýsir Friðfinnur líka gróðrinum sem  var utan í Hörgeyrinni og segir: "Þarna eru hæðstu þaraþönglarnir  full mannhæð. Það er ógleymanleg sjón í björtu veðri að skyggnast um í þessu undra ríki. Allt er þarna þakið marglitum sjávargróðri sem glitra og sindra í öllum regnbogans  litum.  Ég held að þetta sé fegursta blómaskrúð sem ég hef augum litið ".

Finnur var einlægur trúmaður og vann mikið starf á sviði trúmála, og var í sóknarnefnd Landakirkju í 25 ár. Hann hafði frumkvæði að því að reist var hið sögufræga hlið á kirkjugarðinn sem frægt varð í gosinu 1973 fyrir þær áletranir sem á því stóð.

Finnur rak verslunina Eyjabúð í um 14 ár þar sem seldar voru allar útgerðarvörur, byggingavörur, skór, stigvél, fatnaður, öl og sælgæti, skrúfur og boltar,  flugeldar, blys og púðurkellingar. Vöruúrvalið í Eyjabúð var ótrúlega mikið, þetta er það sem mér dettur í hug í fljótu bragði. Friðfinnur  er mér eftirminnilegur maður sérstaklega er hann rak Eyjabúð og vann þar innanbúðar sjálfur, þar var gott  og gaman að versla og alveg sérstök stemming og sérstök lykt var inni í búðinni. Hann var einnig oft með skemmtileg tilsvör sem urðu fleyg um bæinn eins og: " þeir segja það í Ellingsen" eða ,, þeir segja það fyrir sunnan, ég veit ekki meir". Alla mína tíð var ég í reiknig í Eyjabúð eins og margir sjómenn í Eyjum.

 Eftir að Finnur hætti með Eyjabúðina tók Finnbogi sonur hans við og Friðfinnur sonur Finnboga rak svo Eyjabúð þar til henni var lokað.

 Finnur endaði starfsævi sína sem framkvæmdastjóri hjá Hraðfrystistöð Vestmannaeyja en því starfi gegndi hann í 7 ár þá orðin sjötugur.

Hann flutti til Reykjavíkur árið 1973 en var nýfluttur aftur til Vestmannaeyja er hann lést 6. september 1989. Hann var kvæntur Ástu Sigurðardóttir , frá Nýja- Kastala á Stokkseyri en þau kvæntust 16. október 1926 þau eignuðust tvo syni Jóhann og Finnboga.

Sigmar Þór Sveinbjörnsson

 

 

Hafnarbáturinn Léttir hlaðin fólki

 

Hér er Hafnarbáturinn Léttir hlaðinn fólki.

 Þarna er hvert rými nýtt og ekki einu sinni útsýni úr stýrishúsi, engin maður eða kona með björgunarbelti og örugglega engin að hugsa um slíkt á þessum tíma.

Líkilega hefði þetta verið kært ef svona lagað gerðist í dag, alla vega eru menn meira meðvitaðir um öryggi sitt en var á þessum tíma.

 

 

Gaman væri ef einhver vissi á hvaða ferðalagi þetta fólk væri, eða hvort einhver þekkti þetta fólk.

 

 

 

 

 

 

 

Stelpur róa árabát

 

Hér er gömul mynd af stelpum að róa árabát á Vestmannaeyjahöfn.

Því miður þekki ég ekki nöfnin á þessum stelpum, en gaman væri ef einhver kannaðist við þær.

Í Valadal og Laufskálarétt um helgina

Húsið heitir Valadalur eftir samnefnum dal  þar sem það er byggt.

Um helgina áttum við hjónin frábæra helgi norður í landi  með góðu og skemmtilegu fólki.

Töluverður snjór var kominn þarna seinni daginn, sem gaf góða möguleika á að búa til snjóhús og snjókalla og kellingar.

 

 

 

 

Setið að snæðoingi t.f.v; Gestgjafar okkar Kristján og Kristín, þá kemur Hekla, Jóna Birna og Sveinn. Mynd 2; Kolbrún, Guðrún, Kolbrún, Kristján, Kristín, Hekla og Jóna Birna.

Góð aðstaða var fyrir íþróttaáhugafólið eins og okkur  t.f.v; Sveinn, Kristján, Sigmar Þór, og heimasæturnar  Kolbrún og Hekla.

Að sjálfsögðu var farið í Laufskálarétt þar sem  hundruðir hesta og manna voru saman komin, aldrei hef ég séð annan eins fjölda af hestum og hestamönnum. Það var skemmtilegt að vera þarna innan um þetta fólk og fylgjast með því reka hrossastóðið af fjallinu.

Þeir voru margir flottir hestakallarnir.  Mikill fjöldi manna kom á staðinn til að fylgjast með þótt veður hafi verið frekar leiðinlegt. Þó þetta sé ekki líkt neinni samkomu sem ég hef tekið þátt í kom mér aftur og aftur í hug Þjóðhátíðin í Eyjum, kannski var það lyktin sem gaus þarna upp öðru hvoru sem minnti mig á Þjóðhátíðina .

Jóna Birna og Kristin í matargerðinni.  Kolla og Guðrún saddar eftir matinn.

Maturinn er mannsins megin, en hvað er þá hinu megin sagði maðurinn forðum. Kristján að fá sér bita af frábæru lambi sem var holugrillað. Stelpurnar slappa af eftir matinn.

 

Þær voru duglegar að byggja snjóhús og snókalla.

Þessari frábæru helgarferð í Valadal lauk með því að allar stelpurnar fóru út og byggðu snjókellingu, snjókall og snjóhús. Góður endir á þessari frábæru helgi í Valadal.

Hér eru hluti af stelpunum t.f.v: Hekla, Kolla, Kolbrún og Jóna Birna sita inni í snjóhúsinu.

Olíubryggjan inn í Botni

 Ekki veit ég hvort þessi bryggja hafði eithvað nafn, en í mínu ungdæmi kölluðum við peyjarnir hana Olíubryggjuna. Líklega var hún notuð til að dæla olíu í geymana út á Eiði.

Hún var einnig notuð af útgerðarmönnum í Eyjum sem notuðu hana til að leggja bátum sínum við hana og láta fjara undan þeim, þá gátu menn  kústað bátana eða hreinsað af þeim gróður og einnig hreinsað úr skrúfu. Þetta sparaði slippupptöku.  Í dag er svona aðstaða kölluð fæatækraslippur.

Eldri menn geta kannski frætt okkur um hvers vegna hún var byggð á sínum tíma.

Kær kveðja SÞS

Spariklæddir á Bryggunni

 

Þarna er fólk spariklætt á bryggunni, kannski er þetta nýr bátur að koma til Eyja.

Loftpúðaskipið SRN 6 kom sumarið 1967

Þetta er loftpúðaskipið SRN 6.

Skipið kom hingað til Eyja til tilraunasiglinga í ágúst 1967. Fór skipið fjölmargar ferðir með farþega  bæði upp á sand eða í Bakkafjöru og einnig kringum Eyjar. Því miður urðu á því bilanir sem fækkuðu þeim d´ögum sem það átti að vera hér á landi.

Undirritaður var svo heppinn að fá far með svifskipinu  eina ferð upp í sand og er sú ferð mér mjög minnistæð.

Kær kveðja SÞS

Gamla leiðin út á Skans

Hér sést sú leið sem farið var út á Skans í  þá gömlu góðu daga.

Húsið næst á myndinni var nefnt Kornloftið eða Kornhúsið það var elsta hús í Eyjum byggt af dönskum kaupmönnum 1830 en fór undir hraun 1973. Húsið þar fyrir aftan hét held ég Garðurinn.

Kröfuganga og útifundir II

 

 Hér koma tvær myndir af kröfugöngu og útifund í Eyjum. Ekki veit ég tilefnið en þarna eru líklega rauðum flöggum flaggað. 

Gömul mynd af húsum í Vestmannaeyjum

 

Þekkir einhver húsin á myndinni?

Gaman væri að fá athugasemdir við þessa mynd.