Guðjón Weihe

Guðjón Weihe eða Gaui í Framnesi eins og hann er stundum kallaður hefur fengið ríkurlegan skammt af skáldagáfu. Hann er Vestmannaeyingur  rafvirki að mennt og starfaði lengi á Rafveitu Vestmannaeyja. Hann á auðvelt með að tjá sig í bundnu máli.

 

Svona yrkir hann um Þjóðhátíðina:

 

Fyrir röðul skjótast ský

skuggan dalinn krýna.

Nóttin vefur okkur í

unaðsdrauma sína.

 

Dagur óðum nálgast nýr

nú er dans og gaman.

Dalur ást og ævintýr

okkur binda saman.

 

 Við andlát Ása í Bæ 

Engin betur lýsti í ljóðum

logum báls í fjallasal.

Hver á nú að grípa úr glóðum

þá glæstu mynd úr Herjólfsdal ?

 

Kær kveðja SÞS

Þjóðhátið Eyjamanna í Herjólfsdal

 

 Nú er hafin Þjóðhátíð Eyjamanna, eitt af því sem hún hefur skilið eftir er Þjóðhátíðarblaðið og þjóðhátíðarlag. Mörg mjög falleg lög og textar hafa verið gerð í tilefni þjóðhátíðar og þekktust eru þau gullfallegu lög og textar eftir Oddgeir Kristjánsson og Ása í Bæ. En það hafa margir fleiri gert bæði falleg lög og texta þó þau hafi ekki náð að verða eins þekkt og lög og textar Oddgeirs og Ása. Hér kemur einn þjóðhátiðartexti eftir Guðjón Weihe, sem hann gerði við lag Lýð Ægissonar, en Lýður er einnig skemmtilegur textahöfundur bæði á ljóð og ritað mál.

Í skjóli Fjalla Þjóðhátíðarlag 1985 

; Í Herjólfsdal vil ég vera

vaka þar kvöldin löng.

Ævintýrin bjarmarnir bera

brekkurnar óma af söng.;

 

Mig heilla hlýju ágústnætur

við húmsins skýru ævintýra rún.

Logar bálið lýsir klettarætur

leiðist æskan framhjá tjarnarbrún.

 

Hér vil ég lifa – leika í skjóli fjalla

og líta yfir ævi farinn veg.

Ó að ég mætti öll þau aftur kalla

árin sem að liðu á hulduveg.

 

Í Herjólfsdal vil ég vera o.s.f.v.

 

Hvað er fegra en dalsins frjálsu stundir

fannhvít tjöld og bál í klettasal.,

Fagra söngva fjöllin taka undir

friður ríkir inn í Herjólfsdal.

 

Hér vil ég lifa- leika í skjóli fjalla

Og líta yfir ævi farinn veg.

Ó að ég mætti öll þau aftur kalla

árin sem að liðu á hulduveg.

 

Í Herjólfsdal vil ég vera o.s.f.v.

 Texti Guðjón Weihe  við Lag eftir Lýð Ægisson

 

Ættarmót að Miðgarði helgina 24. - 26. júlí 2009

Afkomendur Ingibjargar Gísladóttur, Gunnars Gíslasonar sjómanns, og Zophoníasar Friðriki  Sveinssyni bónda og trésmið komu saman ásamt mökum  að Miðgarði við Akranes nú um síðustu helgi.

Ingibjörg Gísladóttir var fædd 20. desember 1891 að Hvítarnesi í Skilamannahreppi, dóttir Hallfríðar Þorláksdóttur og Gísla Gíslasonar sem voru vinnuhjú að Hvítarnesi. Ingibjörg var einkadóttir móður sinnar. Ingibjörg  giftist 8. nóvember 1912 Gunnari Gíslasyni sjómanni f.  14. ágúst 1886 frá Hallgerðarkoti í Mosfellssveit. Ingibjörg missti Gunnar 25. oktober 1917 en þau höfðu þá eignast tvær dætur, Hallfríði Láru f. 17. september 1913, d. 25. apríl 1914 og Ástu Laufeyju f. 1. september 1914 d. 9. apríl 1999. 

Ingibjörg giftist aftur 19. júní 1919 Zophoniasi F. Sveinssyni f. 2. september 1886 en hann var frá Heynesi Innri Akraneshreppi. Ingibjörg og Zophonías eignuðust 5 börn sem eru: Soffía Friðrikka f. 06.12.1919, Sigurður f. 08.09.1922, Yngvi Magnús f. 02.08.1924, Kjartan Reynir f. 20.07.1930, Sveinbjörg f. 02.08.1931.

 Ingibjörg og Zophonias bjuggu á Stóra-býli Innri Akraneshreppi í 25 ár. Þau fluttu til Reykjavíkur  árið 1944 þar sem þau byggðu sér hús við Kambsveg 11 þar sem Ingibjörg bjó til dauðadags.

Ingibjörg átti 7 börn og frá þeim eru komin 22 barnabörn, 56 barnabarnabörn og einnig 56 barnabarnabarnabörn.

Ingibjörg Gísladóttirlést lést 12. mars 1993 þá 102 ára gömul. 

 Myndirnar sem hér fylgja voru teknar á ættarmótinu að Miðgarði. Svenni Margrét og Hjalti.

Það var mikið sungið og trallað bæði dag og nætur.

Hér er það brekkusöngur sem allmargir tóku þátt í.

 

Einnig var sungið eftir kaffisamsætið

 

Óli hennar Öldu var nágranni okkar í tjaldbúðunum, hér sólar hann sig fyrir utan fellihýsið.

Þetta var skemmilegt ættarmót í  í mjög góðu veðri með góðu og skemmtilegu fólki.

kær kveðja SÞS

 

 

Húsið Reynivellir hverfur

 Húsið Reynivellir stóð við Kirkjuveg 66 í Vestmannaeyjum. Foreldrar mínir þau Sveinbjörn Snæbjörnsson og Matthildur Matthíasdóttir keyptu húsið 1948 og bjuggu þar svo til allan sinn búskap,eða til dauðadags.  Matthildur lést í nóvember 1986, en Sveinbjörn lést í desember 1996. Ekki veit ég hver byggði Reynivelli en árið 1942 eru eigendur skráðiy Adólf G. Jónsson og Guðbrandur Jónsson.

Þórður Svanson trésmiður keypti húsið til niðurrifs, og er hann hér á myndini fyrir neðan ásamt vinnuvél sem vann verkið.

 

Líklega byggir Þórður Svanson þarna nýtt og fínt nýtískulegt íbúðarhús.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Myndirna af niðurrifinu tók Daði Pálsson.

Nótt í Paradís eftir Hafstein Stefánsson

Ljóð um

Bjarnarey eftir Hafstein Stefánsson (F. 31.mars 1921 - D. 29. ágúst 1999) 

 Um tilurð þess skrifar Hafsteinn m.a. eftirfarandi: Ég átti því láni að fagna að koma einu sinni síðla kvölds að sumarlagi ú í Bjarnarey, og varð ég svo heillaður af umhverfinu, að mér fannst sem aldingarðurinn Eden hefði alveg eins getað verið þar. Því heitir kvæðið Nótt í Paradís.

  Nótt í Paradís

Að svörtum kletti lagði lítið fley

í logni og kyrrð á björtu júlíkveldi.

Viðmótsfögur brosti Bjarnarey

böðuð litadýrð í sólareldi.

 

Hér greinir augað alla heimsins dýrð

andinn þiggur kraft í friði nætur.

Og björgin eru í döggaf Drottni skýrð,

hver döpur vera óðast huggast lætur.

 

Húsbóndinn er enn í önnum hér,

áhyggjur og syndir finnast hvergi.

Nú sé ég hvernig guð um garðinn fer

og geislafingur þreifa á dökku bergi.

 

Hið dásamlega Drottins ævintýr

dylst hér ekki vegfaranda neinum.

Ástin heit í hverju blómi býr

og börnin sofa rótt í votum hleinum.

 

Hér þylur lífið þúsund radda brag

og þíður blærinn kyssir hamraveggi.

Undurfagurt nóttin leikur lag,

er lítill hnoðri gægist fyrst úr eggi.

 

Í ljúfri bæn ég bið þér Bjarnarey

blessunar, þá akkerum ég létti.

Þegar dagar leggur lítið fley

á lífsins haf, í burt frá dökkum kletti.

 

 Hafsteinn Stefánsson

Fyrstu kvennkokkarnir í Eyjaflotanum

Fyrstu kvenkokkar í Vestmannaeyjaflotanum voru Helga Jónsdóttir frá Engey og Svala Johnsen, Suðurgarði. Á myndinni eru þær í káetudyrum á Sævari VE 328, sumarið 1940.

Þarna er báturinn auðsjáanlega fullur af síld.

Myndina tók Einar Hannesson og er hún með grein úr Sjómannadagsblaði Vestmannaeyja frá 1976, en greinin nefnist: Á síld með Binna í Gröf.

Gaman að fá þesssa frétt

Það er alltaf gaman að fá fréttir af góðum árangri í slysavörnum: Peningum sem varið er í forvarnir til að fækka slysum er svo sannarlega vel varið. Það er svo ótalmargt hægt að gera til að fækka slysum á öllum sviðum þjóðfélagsins. Mér finnst að tryggingafélög mættu setja meiri peninga í forvarnir.

Ísland með hæstu einkunn í slysavörnum barna

Minning um mann.

 

Þórður Matthías Jóhannesson F. 10.feb. 1907 - D. 13. okt. 1994.

Þórður M. Jóhannesson var frá Neðri- Lág í Eyrarsveit. Við sjómenn þekktum hann sem trúboða sem setti á hverju ári í skipin okkar blaðið ,,Vinur Sjómannsins" og mörg önnur kristileg rit, einnig gaf hann og dreifði Biblíum í skip.

Ég kynntist Þórði þegar ég var stýrimaður á Herjólfi, en hann ferðaðist með skipinu þegar hann kom í sínar trúboðsferðir til Vestmannaeyja. Hann skildi þá eftir kristileg rit um borð í skipinu bæði fyrir farþega og áhöfn. Hann stoppaði oftast nokkra daga í Eyjum og notaði tímann til að dreifa þessu kristilega efni um borð í alla báta sem voru í Vestmannaeyjahöfn. Hann heimsótti mig oft á heimili mitt  þegar hann var í Vestmannaeyjum og var gaman að spjalla við hann um áhugamál hans sem voru aðalega  trúmál og líknarmál. Hann vann mikið að líknarmálum ekki einungis hér á landi heldur styrkti hann bæði börn og fjölskyldur á Indlandi. Ég heimsótti Þórð nokkrum sinnum á Fálkagötu 10 þar sem Kristilegt sjómannastarf var til húsa. Þá skiptumst við á blöðum ég fékk Vin sjómannsins en hann Sjómannadagsblöð Vestmannaeyja.

Síðast hitti ég Þórð Matthías fyrir framan hús Slippfélagsins í Reykjavík í júní 1994. Hann var þá á leið niður á bryggju, leiddi hjólið sitt og hafði gömlu snjáðu handtöskuna sína, fulla af kristilegu efni, á stýrinu. Hann sagði um leið og við hittumst að nú hefði Guð leitt okkur saman. Kannski var það rétt því þetta var í síðasta sinn sem ég sá þennan heiðursmann. Hann andaðist á Landspítalanum 13. október 1994.

Blessuð sé minning þessa góða manns sem helgaði líf sitt kristilegu sjómannatrúboði og þjónustu við þá sem minna mega sín.    

Kær kveðja SÞS

Björgunarbáturinn við Bæjarbryggjuna.

 

Við enda Bæjarbryggju í Vestmannaeyjahöfn  er  björgunarbátur í davíðum,  báturinn eða svipaður bátur var þarna í gamla daga og var þá hluti af þeim björgunarbúnaði sem þá þótti nauðsynlegur við höfnina, báturinn var með gafl að aftan og var búinn fjórum árum og fljótlegt að sjósetja hann. Ég sá þegar forveri þessa báts var notaður við björgun á manni úr Vestmannaeyjahöfn í kringum 1960. Ekki veit ég hvenær honum var fyrst fyrir komið þarna við Bæjarbrygguna.

Nú virðist sem þessum  bát sé eingöngu komið þarna fyrir til að fegra umhverfi Bæjarbryggju sem hann svo sannarlega gerir.

En til hvers er ég að skrifa um þennann björgunarbát ?, jú það er staðreynd að Vestmannaeyingar hafa verið í forusu hvað varðar öryggismál sjómanna, ekki bara hvað varðar öryggisbúnað um borð í fiskiskipum heldur einnig hvað varðar öryggi hafna. Þarna er staðsettur björgunarbátur sem gæti þurft að nota, en þó báturinn sé eingöngu ætlaður sem sýnigar eða skrautgripur er alveg með ólíkindum að menn skuli hafa borað tvö göt á byrðing hans til að troða böndum í gegnnum byrðinginn, gera hnút á böndin fyrir innann og nota þau til að halda bátnum að davíðunum. Ég segi nú eins og maðurinn forðum: Svona gera menn ekki (við báta). Allra síst í bæjarfélagi eins og Vestmannaeyjum, þetta hlítur að hafa verið gert í einhverju hugsunarleysi.  Ef ég man rétt þá voru bönd eða vírar klæddir slöngu settir utan um bátinn og þannig var honum haldið að davíðunum. Vonandi verður þetta lagfært og sponnsað í þessi göt á byrðing þessa fallega björgunarbáts.

kær kveðja SÞS

Í tilefni af fjölmennu skátamóti.

 Ríflega þrjú þúsund skátar hvaðanæva úr veröldinni eru nú staddir hér á landi, og örugglega einhverjir frá Eyjum.

Í Vestmannaeyjum hefur verið öflugt skátastarf til fjölda ára. Þar var starfandi lengi skátafélag sem bar nafið Skátafélagið Faxi ef ég man rétt. Og mjög öflugt félag Hjálparsveit Skáta.

Þær hafa verið duglegar og virkar í skátastarfinu í Vestmannaeyjum. Björk Guðnadóttir , Vigdís Rafnsdóttir og Alma Guðnadóttir. 

 

Þessi mynd var tekin á Bessastöðum þegar Alma fékk Forsetamerkið í Skátastarfinu, höfðu þá mæðgurnar allar lokið þeim áfanga.

Því miður vantar mig ártalið sem myndin var tekin.

kær kveðja SÞS