Fer öryggi sjómanna minkandi

Myndir teknar í gær á bryggjurúnt.

Á annari myndinni sést að það vantar arminn á öryggislokann við línuspilið, á mynd 1 er armurinn öfugur og hefur því ekkert að segja sem öryggi.

Þriðja myndin synir Gúmmíbjörgunarbát öfugan og næstum upp á rönd í losunar og sjósetningarbúnaði. Þetta er einkavæðingin á skipaskoðun, merkilegt að mennirnir á þessum skipum skuli ekki sjá þetta, búnir að fara í Slysavarnarskólann og eiga að vita hvernig þessi búnaður á að vera og virkar. þá eiga skipaskoðunarmennirir auðvitað að gera athugasemdir á svo nauðsynlegan öryggisbúnað sem hefur bjargað tugum sjómanna frá alvarlegum slysum.

 

Minnig um mann Sigurð Bjarnason Skipstjóra

Minning um mann. Sigurður Bjarnason skipstjóri. Hann var fæddur í Hlaðbæ, Vestmannaeyjum þann 14. nóvember 1905 og þar ólst hann upp hjá foreldrum sínum. Ungur vandist hann ýmsum störfum við útgerð og búskap föður síns og 16 ára byrjaði hann sjómennsku hjá útgerð föður síns. Stýrimannaprófi lauk hann 1925 og á næstu vertíð 1926 byrjaði hann skipstjórn á mb. Hjálpara VE 232, sem var rúm 13 tonn að stærð. Árið 1927 kaupir Sigurður, ásamt þremur félögum sínum, glæsilegan og vandaðan bát, Rap VE 14 frá Noregi. Báturinn var 18,3 tonn að stærð með 29 hestafla Rapvél og fullkominni raflýsingu. Haustið 1928 fengu þeir félagar sér nýbyggðann bát frá Svíþjóð , Fylkir VE 14 báturinn var 42 tonn að stærð með 100 hestafla tveggja strokka Skandíavél. Um 1930 var Fylkir ein stærsti og glæsilegasti bátur Eyjaflotans. En vegna heimskreppunnar varð fiskur verðlaus og þeir félagar urðu að láta þennan bát frá sér. Næstu vertíðir er sigurður formaður á eftirtöldum bátum: Stakkárfossi VE 245, Gullfoss VE 184. Vertíðina 1935 var sigurður fiskikóngur Eyjanna; þá vertíð var hann formaður á Frigg VE 316 sem þá var nýr bátur, um 22 tonn að stærð. Eftir þessa vertíð gerðist Sigurður útgerðarmaður á ný og var það til dauðadags. Skipstjóri var hann í 43 ár eða til ársins 1969. Eftirtalda báta átti Sigurður Bjarnason á þessum árum: Björgvin VE sem var 35 tonn, Kára VE sem var 27 tonn, ( síðar Halkion), Kára II. VE 47, 65 tonna bát, Björn riddara VE 127, hann var 53 tonn, og Sigurð Gísla VE 127 sem hann átti með Jóhanni syni sínum. Á síldarárunum fyrir Norðurlandi var Sigurður umtalaður aflamaður og þá skipstjóri og nótabassi á sínum eigin bátum. Sumarið 1944 aflaði hann 15000 mál síldar á Kara VE 27 sem var einstætt mokfiskirí. Sigurður í Svanhól var skýrleiksmaður, léttlindur og þrekmikill sem ætíð horfði bjartsýnn fram á veginn og lét ekki bugast þó gæfi á bátinn.

Ég er viss um að Sigurður Bjarnason hafi verið öðlingur og góðhjartaður maður sem fann til með þeim sem áttu í erfiðleikum og þeir voru örugglega margir á hans tíð. Ég segi þetta vegna þess að þegar ég var að vinna grein um ömmu mína Þórunni Sveinsdóttir frá Byggðarenda en hún missti mann sinn Matthías Gíslason skipstjóra á Ara VE sem fórst 24 janúar 1930 með allri áhöfn, þá kom nafn Sigurðar Bjarnasonar við sögu. Þarna varð hún einstæð móðir með fimm börn á framfæri sem var ekki auðvelt á þessum tíma, en það voru menn og örugglega konur sem komu til hjálpar. Í umræddri grein um ömmu mína skrifaði ég undirritaður eftir að hafa fengið upplýsingar um nokkra þá sem höfðu hjálpað henni í hennar miklu neyð:

"En það voru fleiri góðir menn sem réttu fjölskyldunni á Byggðarenda hjálparhönd. Sigurður Bjarnason í Svanhól var formaður á bát í Eyjum . Hann bauðst til að fara með línustubb fyrir Þórunni og fékk hún fiskinn sem á hann kom, og er haft eftir Óskari Matthíassyni að Sigurður hafi bæði skaffað línustubbinn og beituna, en Þórunn og elstu strákarnir hennar beittu. Ekki er vitað hvað þetta voru margir krókar, en stubbar voru oft 120 til 200 krókar. Eitt sinn tapaðist stubburinn en samt fékk Þórunn 8 fiska af stubbnum. Svona reyndist Sigurður Þórunni vel á erfiðum tímum".

Kona Sigurður Bjarnasonar var Þordís Guðjónsdóttir frá Kirkjubæ. Þau eignuðust fimm börn. Sigurður varð bráðkvaddur í Reykjavík 4. október 1970.

Blessuð sé minning hans.

Heimildir Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1970 og 2006.

Sigmar Þór Sveinbjörnsson

Minning um mann. Ólafur G. Vestmann sjómaður.

Minning um mann.

Ólafur G. Vestmann var fæddur í Vestmannaeyjum 25. desember 1906 þar sem hann ólst upp í Háagarði til 12 ára aldurs. Ólafur flyst þá að Vallartúni undir Eyjafjöllum og er þar í 10 ár, en flyst þá aftur til Eyja og byrjar sjómennsku á mb. Happasæl , með Eyjólf í Laugadal.

Síðan ræðst Ólafur á mb. Ísleif VE 63 til Ársæls Sveinssonar á Fögrubrekku. Á Ísleifi VE er Ólafur meira en helming af sinni sjómannsævi, eða rúm 20 ár, með sjö formönnum, lengst með Andrési Einarsyni eða níu vertíðir. Þá var Ólafur lengi með Einari Runólfssyni fyrst á Ísleifi en síðar á MB. Hilmi VE. Hann var á sinni sjómannstíð ýmist háseti eða matsveinn bæði á bátum sem gerðir voru út frá Eyjum og einnig á Síldveiðum fyrir Norðurlandi.

Þá er gaman að geta þess hér að Ólafur var fyrsti maður sem varð áhorfandi að neðansjávar eldgosinu sem skapaði Surtsey. Var hann þá matsveinn á Ísleifi II. VE 36 og stóð baujuvaktina og andæfði við endabaujuna skammt frá þar sem neðansjáfargosið kom upp, og vildu því margir láta eyna heita Ólafsey, en aðrir Kokksey til minningar um þennan atburð.

Í Sjómannadagsblaði Vestmannaeyja 1979 skrifaði Árni Guðmundsson frá Eiðum grein er hann nemdi : Þegar Surtsey reis úr sæ. Þar segir m.a. í kafla sem hann nefnir Sögulegur línuróður: " Að því er mig minnir um tvöleitið, aðfaranótt 14. nóvember var haldið í róður í NV kalda, skyldi nú reyna ný mið og var haldið einskipa vestur úr Smáeyjasundi og stefna sett vestur af Geirfuglaskeri. Er lokið var við að leggja kl. um hálf sex um morguninn, var safnast saman í lúkarnum og rent úr kaffikönnu og skipst á fréttum. Ekki var setið lengi, því séð var fram á stutta legu, en baujuvaktina annaðist Ólafur Vestmann, matsveinn.

Þegar ég kom upp á dekk eftir að hafa drukkið kaffið fann ég einkennilega lykt, er ég hugði vera af slagvatni frá austurdælu, en það hefur auðvitað verið brennisteinsfnykur, þó ég áttaði mig ekki á því þá. Ég hélt því áfram aftur í káetu , þar sem ég svaf og stakk mér aftur í kojuna".

Í fyrrnefndri grein lýsir Árni á Eiðum svo fyrstu tímum Surtseyjagossins eftir að Ólafur hafði séð gosstrókinn koma upp úr hafinu fyrstur manna, en ekki verður sú saga nánar sögð hér.

Ólafur Vestmann hætti sjómennsku haustið 1967. Á síðustu sjómannsárum sínum var hann heiðraður nokkra sjómannadaga sem elsti starfandi sjómaður Eyjaflotans. Ólafur vann alla ævi hörðum höndum . Hann var þrekmikill dugnaðarmaður, á meðan heilsa hans leyfði , en síðustu árin gekk hann ekki heill til skógar. Ólafur varð bráðkvaddur að heimili sínu þann 15. apríl 1970 Hann var kvæntur Þorbjörgu Guðmundsdóttir .

SÞS

Heimildir : Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1970 Minningargrein Eyjólfur Gíslason og Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1979 grein Árni á Eiðum