Gleðilegt nýtt ár 2010

 

Kæru vinir og allir þeir sem heimsækja blokkið mitt, nú árið er liðið í aldanna skaut og aldrei það kemur til baka, en minningar um skemmtilegt bloggár og ótrúlega margar heimsóknir og athugasemdir á nafarbloggið mitt á þessu ári eiga eftir að vera mér minnistæðar um ókominn ár.

Þessi áhugi á blogginu mínu og þessu sem ég set þar inn kom mér vissulega mjög mikið á óvart. Ég hef haft það að leiðarljósi að halda á lofti því liðna og með í bland nýtt efni, myndir og einnig reynt að vera jákvæður.

Kæru blogg vinir og allir þeir sem lesa bloggið mitt, ég sendi ykkur mínar bestu óskir um gleðilegt ár og vonandi verður nýja árið okkur íslendingum hagstætt á sem flestum sviðum.

 

Myndin er af frændunum Matthíasi Gíslasyni og Magnús Orra 'Oskarssyni.

 

Kær áramótakveðja SÞS

Minnig um mann Steina á Múla

 

 Bergsteinn Jónasson frá Múla  Bergsteinn Jónasson var fæddur í Vestmannaeyjum 17. desember 1912 sonur hjónanna Kristinar Jónsson og Jónasar jónssonar útgerðarmanns. Hann var tvíburi en bróðir hans lést í spönsku veikinni 1918.

Steini á Múla eins og hann var alltaf kallaður var einn af máttarstólpum Vestmannaeyjabæjar um árabil. Hann var verkstjóri og hafnarvörður í samtals 37 ár eða frá 1938 til 1975. Undir hans handleiðslu voru bæði Nausthamarsbryggja og Friðarhöfn þiljaðar auk margra annara verkefna sem á þessum árum voru unnin við Vestmannaeyjahöfn.

Mikil umsvif voru í höfninni á þessum árum, þar sem yfir hundrað bátar voru og koma þurfti þeim fyrir við bryggjurnar. Það þurfti mikla útsjónarsemi og stjórnunarhæfileika til að koma öllum þessum bátum fyrir, og hafði hann einstaka hæfileika til að fá menn til að vinna með sér. Það var oft ekki mikill svefn eða hvíld sem hafnaverðirnir fengu á þessum árum, sérstaklega á vetrum þegar veður voru slæm og mikil hreyfing í höfninni.

Við eyjapeyar sem höfðum allt hafnarsvæðið sem leiksvæði og síðar þegar við byrjuðum okkar sjómennsku og bryggjur og bátar voru m.a. okkar vinnustaður, munum örugglega allir eftir hafnarverðinum Steina á Múla. Í minningunni var hann ljúfur og góður við okkur peyana þegar við vorum að þvælast niður á bryggju þar sem við vorum að bíða eftir að bátarnir kæmu að eða við vorum að veiða murta oftast á Básaskersbryggju. Við munum hann einnig sem góðan yfirhafnarvörð sem gaf sig allann í það starf sem eftirfarandi staðfestir.

Í Sjómannadagsblaði Vestmannaeyja frá árinu 1967 er grein er nefnist:

 SNARRÆÐI BJÖRGUNARAFREK  BERGSTEINS JÓNASSONAR HAFNARVARÐAR

Þar segir m.a: “Á undarförnum árum hafa oft orðið hörmuleg slys hér í Vestmannaeyjahöfn. Er þessi slysahætta kannski ekki óeðlileg meðal 700 – 800 manna , sem þurfa að fara á milli báta í myrkri og misjöfnu veðri, eins og var þegar flest skip lágu í höfninni í vetur, 75 skip, flest yfir 200 tonn.

Sem betur fer hefur ekkert slys orðið í höfninni  frá síðasta sjómannadegi. Að svo gæfulega hefur tekist til , eigum við fyrst og fremst að þakka hinum ágæta hafnaverði okkar Bergsteini Jónassyni frá Múla. Sýndi hann mikið snarræði og æðruleysi s.l. vertíð þegar maður féll milli skips og bryggju inni í Friðarhöfn.

Lét Bergsteinn sig umsvifalaust siga niður á milli skips og bryggju, og héldu tveir menn um fætur honum. Náði Bergsteinn í axlirnar á manninum, og voru þeir síðan dregnir upp.

Þar eð talsverð hreyfing var við bryggjuna, var þetta að sjálfsögðu mjög hættulegt, ef þunglestað skipið hefði lagst að bryggjunni, meðan Bergsteinn var að ná manninum. Var þetta því mjög vasklega gert, og hefur Bergsteinn sýnt mikið snarræði og kjark.

 Að verðleikum mun hann því verða heiðraður nú á sjómannadaginn fyrir þetta afrek. Störf Bergsteins hafa verið mjög samtvinnuð lífi sjómanna, því hann hefur verið fastráðinn hafnarvörður frá 1938 eða í rúman aldarfjórðung”.

Þó þarna sé sagt frá einu atviki sem Steini á Múla kom við sögu að bjarga manni úr Vestmannaeyjahöfn voru þeir örugglega miklu fleiri og nokkrum peyum hefur hann bjargað sem dottið hafa í sjóinn gegnum tíðina.

Ég man eftir viðtali við Steina á Múla í einu Bæjarblaðinu fyrir margt löngu þar sem hann var spurður um það hvort hann hafi ekki gegnum tíðina bjargað nokkrum strákum  upp úr höfninni ?  hann svaraði því til að hann hafi kippt þeim nokkrum upp úr sjónum.

Bergsteinn var stofnandi Starfsmannafélags Vestmannaeyja og heiðursfélagi þess félags.

Hann var einnig félagi í AKÓGES þar til hann flutti frá Eyjum í gosinu 1973.

Steini á Múla var mikill baráttumaður. Hann gekk ungur í Íþróttafélagið Þór  og var í tugi ára í forustusveit þess og var heiðursfélagi Þórs.

Hann var og heiðursfélagi Björgunarfélags Vestmannaeyja. Einnig var hann í Slökkviliði Vestmannaeyja árum saman. Þá má nefna hér að hann var í forustusveit Sjálfstæðisflokksins til fjölda ára, og til gamans má nefna hér að Steini hafði stundum það orðatiltæki  þegar rætt var um hin ýmsu mál " það breytir ekki heimspólitikinni þó þetta sé svona".

Sigurður Óskarsson mágur minn þekkti Steina á Múla vel og vann með honum við höfnina um tíma, hann sagði um Steina að hann hefði verið mesti verkstjóri sem hann hefði unnið með um dagana.  

Bergsteinn kvæntist Sveu Marí Norman árið 1938, þau eignuðust  fjögur börn, Kjartan Þór, f. 1938, Margréti Höllu, f. 1941, Jónas Kristinn, f. 1948 og Vilborgu Bettý, f. 1950, einnig ólu þau upp sonardótturina Kristínu Kjartansdóttir.

Þann 23. janúar 1973  þegar fór að gjósa í Vestmannaeyjum og allir flúðu til lands fluttu Svea og Bergsteinn í Kópavoginn. Hann vann þó í gosinu við sitt starf við höfnina alveg til ársins 1975 en þá hóf hann störf hjá Skeljungi í Skerjafirði og gegndi því starfi til 1987.

Bergsteinn lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja  2. júlí 1996.

 

Kær veðja SÞS

 

Tvær myndir frá Kjartani Ásmundssyni

 

 Myndirnar eru teknar um eða fyrir 1960.

Á fyrri myndinni má sjá Skansinn, suðurhafnargarðinn, sjógeyminn og sundlaugina,Miðhús og skerið sem er þarn austan megin við hafnargarðinn heitir Flóðsker. Þá má sjá mörg af þeim húsum sem stóðu við Bakkastig og Urðarveg, það þarf víst ekki að taka það framm að þessi hús og mannvirki fóru undir hraun í eldgosinu 1973.

 

 

 

 

Á seinni mynd sést yfir miðbæinn og hluta af höfninni, Nausthamarsbryggja og Básaskersbryggja og hús Fiskiðjunar og Ísfélagsins.

Húsin á þessari mynd standa við Hilmisgötu, Vestmannabraut, Bárugötu, Vesturveg og Miðstræti. Í vinstra horni neðst má sjá gamla Sjúkrahús Vestmannaeyja.

Öll þessi hús sluppu í eldgosinu 1973.

Kær kveðja SÞS

Jólastjarnan hans Sigga Óskars

Sigurður Óskarsson trésmiður kafari báta og gluggasmiður með meiru gerði þennan texsta ásamt gullfallegu lagi sem hann kallar Jólastjarnan, lagið kom út á diski fyrir Jólin 2007 diskurinn heitir   Jól með Óskari og Laugu. Þessi texti á vel við þessa dagana.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Jólastjarnan 

Nú jólaljósin ljóma í kvöld,

svo lítil björt og tær.

Þau minna á jólastjörnuna,

sem sífelt ljómar skær.

 

Húnboðaði komu frelsarans,

Sem lýsir skært vorn heim.

Við hlíta eigum orðum hans

Og helga oss megum þeim.

 

Því undirstaða hamingju

Er sífelda kenning hans.

Við skulum gleðjast saman í kvöld,

Yfir komu frelsarans.

 

Um trúna sem er oss æðsta hnoss

við skulum standa vörð.

Og efla frið og hamingju

á meðal manna á jörð.

 

 Eftir Sigurð Óskarsson  

Kær kveðja SÞS

Minning um mann

Myndina af Ása tók Sigurgeir Jónasson.

Ég var svo heppinn að vera skipsfélagi Ása í Bæ, eina haustvertíð á Gullborginni á Síldveiðum með Binna í Gröf, þar var úrvalslið af skemmtilegum mönnum og þess vegna er þessi haustvertið mér mjög minnisstæð. Ási var skemmtilegur maður og vakti mig til umhugsunar um ýmislegt í náttúru Eyjana sem maður tók ekki eftir.

Minning um Ása í Bæ 

Ási í Bæ var andans maður,

unni sinni heimaslóð.

Í Eyjunum hann oft var glaður,

orti þar sín bestu ljóð.

Góðar söng hann gamanvísur,

gat þá orðið líf og fjör

um sjóara og sætar skvísur

er samleið áttu á gönguför.

 

Hann og Oddgeir sungu saman

siguróð um dal og klett.

Á þjóðhátíðum þótti gaman

þessi ljóð að kveða létt.

Enda er það segin saga

þau sungin eru á landi hér,

ár og síð og alla daga

ómur þeirra víða fer.

 

Snilld hans bæði í ræðu og riti

risti djúpt í huga og sál.

Orðin hans og andans hiti

íslensk tign og fagurt mál.

Er sem mér í eyrum hljómi

enn þá snjallar ræður hans.

Yfir þeim var ávalt ljómi,

aðalsmerki listamans.

 

Hann var líka hafsins drengur,

hafði lært hjá Binna í Gröf.

Afar mikill aflafengur

er hann hlaut og sæmdargjöf.

Oft hann söng um Eyjamiðin,

aflabrögð og veðurfar,

fegurðina og fuglakliðinn,

fleyturnar á sjónum þar.

 

Ása í Bæ mun enginn gleyma,

eilíf verða ljóðin hans.

Eins og fljót þau afram streyma

eðlileg, sem lífið mans.

Eyjarnar með undramætti

áttu þennan góða son.

Ási sem að alla kætti,

alltaf söng um líf og von.

 

 Benedikt Sæmundsson, Akureyri

Á Básaskersbryggju fyrir gos

 

Á Básaskersbryggju. 

Maður með hund, mér er sagt að maðurinn heiti Jakop Olsen. oliuafgreiðsluskúrinn í baksýn og staurar sem héldu uppi raflínum sem voru á bryggunni á þessum tíma.

Flottir peyjar og pæjur á skólaferðalagi í Stykkishólmi

 

Tfv.: ??, ??, Jenna, Gústi, Siggi og Gutti

Myndin tekin í skólaferðalagi árgangs 49 í Sykkishólmi.

Frábær prédikun Jónu Hrannar Bolladóttur

'Eg hvet alla til að lesa þessa frétt um Prédikun Jónu Hrannar um sjóslys sem varð 16. desember sl. þessi frásögn ætti að fá menn til að hugsa meira um öryggismál okkar sjómanna. Jóna Hrönn, Bjarni  og Ívar Smári eiga heiður skilið að leyfa okkur að vita hvað þarna gerðist nákvæmlega, nú á tímum þegar búið er að loka fyrir upplýsingar um sjóslys nema fyrir þá sem vinna að rannsókn þessara slysa.

Kær kveðja SÞS

Fiskibáturinn maraði í hálfu kafi þegar dráttarbátur tók hann í tog. Landhelgisgæslan

Innlent | mbl.is | 26.12.2009 | 16:26

„Þá skaltu líka lifa“

  „Stundum er lífið sjálft stærra í sniðum en nokkurn hefði órað fyrir og mannleg örlög svo þrungin merkingu að maður gerir rétt í því að staldra við,“ sagði Jóna Hrönn Bolladóttir prestur í Garðasókn áður en hún lýsti í prédikun sinni á Aðfangadag lífsbjörg manns þegar fimmtán tonna bát hvolfdi út af Vattarnesi við Fáskrúðsfjörð.

Slysið varð miðvikudaginn 16. desember sl. og voru tveir menn um borð, Guðmundur Sesar Magnússon og tengdasonur hans, Ívar Smári Guðmundsson. Guðmundur Sesar lést í slysinu. Eiginmaður Jónu Hrannar, Bjarni Karlsson, þjónar fjölskyldunni og  fékk hún leyfi ástvinanna til að greina frá atburðarásinni sem tengist slysinu.

„Er bátnum hvolfdi fossaði sjór inn í stýrishúsið og náðu þeir Sesar og Ívar að komast niður í vélarrúmið sem nú snéri upp og finna þar súrefni til að anda að sér á meðan þeir gætu náð áttum í ísköldum sjó og þreifandi myrkri. Þeir fundu hvor annan og ræddu saman í þögninni sem skollið hafði á um leið og vélin drap á sér þar sem báturinn marraði í kafi á ókyrrum haffletinum,“ sagði Jóna Hrönn.

Jóna segir mennina hafa leitað útleiðar í svarta myrkri og olíumenguðum sjó án árangurs. Þegar vatnsborðið hækkaði og náði þeim undir höku héldu þeir uppgefnir hvor í annan og báðu saman.

„Þar sem þeir héldu hvor í annars hægri hönd með olíubrákað sjóvatnið undir höku en með þeirri vinstri héldu þeir við hnakkann hvor á öðrum. „Og ég sem hlakkaði til að eiga fyrstu jólin með syni mínum og konunni.” mælti Ívar. Þá horfði Sesar inn í augu hans í myrkrinu og sagði: „Þá skaltu líka lifa! Þú getur komist niður gatið, inn í stýrishúsið og út!” Við svo búið setti hann hönd ofan á hvirfil tengdasonar síns og ýtti honum af afli niður í átt að útgönguleiðinni.“

Sending sem bjargaði lífi

Ívari tókst að komast út og upp á kjöl bátsins. Staða hans var þó ekki mikið betri þar sem svo kalt var í veðri og hann líklegur til að krókna úr kulda. 

„Þá hrópaði hann á Guð og spurði hann hvað hann meinti með þessu, og fyrir hvað hann væri þá að refsa sér með því að leyfa honum að komast þetta langt en deyja svo?! Er hann þá skimaði niður að glugganum til að sjá hvort tengdafaðir hans kæmi svo hann gæti tekið í hönd hans kom eitthvað skyndilega á mikill ferð út um gluggann upp úr sjónum og rakleitt í fangið á Ívari svo að honum brá við og hugðist varpa því frá sér uns hann gerði sér grein fyrir því að hann hélt á björgunargalla, sterkri og skjólgóðri flík sem nota skal við aðstæður sem þessar. Veit hann engar hefðbundnar skýringar á þeirri sendingu.“

Ívar klæddi sig í kjölfarið í gallann, losaði björgunarbát og komst þar um borð til að senda frá sér merki með blysum og neyðarbauju. Ívari var bjargað um borð í fiskibát þremur og hálfum tíma síðar. Lík Sesars fannst í vélarrúmi bátsins þegar hann var dreginn til hafnar í Fáskrúðsfirði.

Prédikun Jónu Hrannar

Síldin háfuð um borð

 

Á síldveiðum þar sem síldin er háfuð um borð á gamla mátann, þarna var ekki komin síldardæla eins og notuð  er í dag til að dæla síld og loðnu úr nótinni.

Þarna má þekkja Eirík Sigurgeirsson fremst á bárnum, því miður veit ég ekki um borð í hvaða bát þessi mynd er tekin. Kannsi fæ ég athugasem um það hér fyrir neðan.

kær kveðja SÞS

Austurbærinn grænn og fagur

 

Falleg mynd af austurbænum fyrir gos 1973, ekki þekki ég peyjan á þessari mynd.

kær kveðja SÞS

Ég bað Kjartan Ásmundsson um nöfn á þessum húsum sem voru staðsett í austurbæ Heimaeyjar fyrir gos, ekki stóð á svari frá þessum  vini mínum og fer það hér á eftir:

 

Heill og sæll

Það er ég nú hræddur um : - )) Frá hægri, Sætún og þar bjó Mummi á olíubílnum ásamt konu sinni Möggu. Gjábakki, gráa húsið (Stóri Gjábakki) þar bjuggum við bræður með foreldrum okkar. Innbúi kemur næst þar bjó Guðni Grímsson ásamt fjölskyldu. Fúsahús kemur þar næst en þar bjuggu Vigfús og Jóna, tengdaforeldrar Dolla pípara. Þarnæst er Höfn en þar bjuggu Tómas ásamt konu sinni Sigríði og Braga. Fleira fólk bjó að sjálfsögðu í þessum húsum sem of langt er að telja hér og þessi upptalning miðast við þann tíma semég var að alast upp þarna. Strákurinn á myndini heitir Reynir Ingólfsson, Eiríkssonar á Emmuni. Myndin e tekinn ca 1963.

Sæll aftur

Ég ætla að vera aðeins nákvmæri. Bakvið Gjábakka sést í hús Óla Vippa, Bakkastíg 7. Fyrir vestan Höfn sést í húsið Garðinn, síðan sést í ryðgaðan olíutank, síðast sést hús Malla í Höfn, Martin Tómmassonar (pappa Edda Malla) - Læt ég þessu nú lokið -

Kjartan Ásmundsson

Takk fyrir þetta Kjartan. kveðja SÞS

Sæll Simmi.

Þó maður sé nú ekki eins gamall og Kjartan Ásmunds. þá man ég og á margar góðar minningar frá þessum stað og þarna í kring, þessar minningar eru tengdar tímanum rétt fyrir gos en við peyjarnir erum 15 ára á gosárinu. Við vorum miklir félagar og vinir, ég, Mummi (Guðmundur Erlingsson) fóstursonur Mumma og Möggu í Sætúni, Bjössi Svavars. sonur Svavars löggu en hann bjó í stóra gráa húsinu (Stóri Gjábakki???) vinstra megin og vestan við við Sætún og Valdimar Guðnason, sonur Guðna Gríms. Túnið þarna, sunnan megin við húsin var mikið notað sem fótboltavöllur og þar vorum við peyjarnir oft við knattspyrnuæfingar ef við vorum ekki eitthvað að bardúsa niður í fjöru og eða í sundi. Sóla frænka og Ágústa frænka bjuggu norðan megin við götuna beint á móti húsi þeirra Mumma og Möggu, minnir að það hafi verið Bakkastígur 9 eða 11, gott var að geta hlaupið inn til þeirra ef maður var orðinn svangur eða þyrstur. Þetta var góður tími og gott að rifja hann upp með þessari mynd hjá þér Simmi. Það er spurning hvort Svavar Stefánsson lögregluþjónn og hans fjölskylda hafi flutt í Stóra Gjábakka eftir að fjölskylda Kjartans flutti úr því??? Kannski getur Kjartan svarað því

Kveðja frá Eyjum og ósk um gleðilegt ár og þökk fyrir það gamla.

Pétur Steingríms. 9 

Sælri bræður

Svavar flutti í Gjábakka (Bakkastíg 8) þegar við fórum þaðan. Guðmundur Erlingsson, Valdimar og fleirri voru smá krakkar þegar ég var þarna, enda töluvert yngri.  Húsið hja frænku þinni var númer 11, Addi á Suðurey átti hús no 9 sem var næsta hús vestan við Bakkastíg 11, og var beint á móti Sætúni. Fótboltatúnið sem þú talar um hét Miðhúsatún og var að mínu mati vagga/mekka fótboltans : - ))

Kjartan Ásmundsson

Sælir aftur

Nánar um Gjábakkanöfnin 

Húsið Stóri Gjábakki stóð við Bakkastíg 8. Gjábakkajarðirnar voru tvær, Gjábakki-eystri og Gjábakki-vestri. Árið 1909 fékk Jón Einarsson kaupmaður byggingu fyrir jörðinni að Gjábakka-vestri. Hann byggði myndarlegt timburhús við Bakkastíginn, nokkru vestar og var það hús nr. 8. Þetta hús var í daglegu tali oftast nefnt Stóri Gjábakki og gamla húsið, Gjábakki-vestri, kallað Litli Gjábakki til aðgreiningar.

Kjartan Ásmundsson