Skip og sólsetur við Smáeyjar, myndir Heiðars Egilssonar

 Þetta er skemmtileg mynd frá Heiðari þar sem Kap VE og Hafursey VE eru með ungana sína sér við hlið, það mætti halda að það væri alltaf blíða í Eyjum  þar sem flestar myndirnar hans Heiðars eru teknar í rjómablíðu 

 

Það er fallegt í Vestmannaeyjum þegar sólin sest á vesturhimni, þarna er hún að setjast við Smáeyjar í himinssins blíðu, en það er ekki alltaf svona gott veður í Eyjum.

Lokin voru skemmtilegur tími

 

 

 

 Á fyrstu og annari mynd er Leó VE 400 og Óskar Matthíasson skipstjóri við SIMRAD dýptarmælinn. Myndirnar lánaði mér Ingibergur Óskarsson en hann hefur verið duglegur að skanna gamlar myndir inn á tölvuna sína.

 Lokin voru skemmtilegur tími í minningunni og haldin í kringum 11. til 15. maí í vertíðarlok, eða fljótlega eftir að búið var að taka upp netin. Það voru margir sveitamenn á þessum bátum á þessum tíma og þeir voru oft orðnir órólegir á vorin og vildu komast í sauðburðinn sem fyrst.  Mér er minnisstætt hvað þessir menn voru sérstaklega duglegir og hraustir. Jón Guðmundsson frá Vorssabæ er einn duglegasti maður sem ég hef unnið með um ævina.

  

Á myndunum eru t.fv: Guðjón og kona hans Ásdís, Sigríður (kölluð  Besta) Sigurgeir kokkur, Þórarinn Ingi , Kristjana , Guðný og Matthías.

Það eru því miður ekki margar myndir til af þeim skemmtilegu stundum þegar vetrarvertið lauk og sjómenn og konur þeirra komu saman til að fagna þeim áfanga að vetrarvertiðinni væri lokið. Óskar Matthíasson heitinn skipstjóri og útgerðarmaður á Leó og síðar Þórunni Sveinsdóttir VE  og kona hans Þóra Sigurjónsdóttir héldu alltaf veglega upp á lokin með mannskapnum á þessum bátum. Þetta var mikil veisla þar sem vel var veitt bæði í mat og drykk og alltaf haldið  heima hjá Óskari  og Þóru að Illugagötu 2 meðan ég var á Leó VE 400. Í áhöfn Leó voru menn sem var margt til lista lagt eins og Elvar Andresson sem spilaði eins og engill á harmónikku. Hann fékk óspart að njóta sín á slúttum og einnig á vertíðinni ef landlega var.

 

Á þessum myndum eru t.f.v: Óskar, Þóra, Sævaldur, Haukur með víkingaskipið sem veitt var fyrir mestann afla á vetrarvertíð, Matthías, Sigurjón með stöngina sem veitt var fyrir mesta aflaveðmæti, Jón.

 Þetta voru skemmtileg samkvæmi þar sem menn borðuðu góðan mat og drukku eins og hver vildi, það var mikið rætt um það sem gerðist á vertíðinni bæði skemmtilegt og öfugt, auðvitað var þetta ekki alltaf dans á rósum á blessuðum netabátunum. Til dæmis tíðkaðist ekki að hafa matartíma þegar trossa beið dráttar, nei þá fengu menn aðeins að skreppa niður í nokkrar mín. gleypa í sig og svo strax upp á dekk. Ég kenni þessum tíma um það að ég er allof fljótur að borða, er oft búinn þegar fólkið í kringum mig er að ljúka við að laga sér á diskinn.  Ég ætla nú ekki að fara að lýsa lýfinu á netabátum á þessum árum það væri efni í aðra bloggfærslu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Á þessum myndum eru t.f.v: Sést aðeins í andlitið á Jörgen, Jón í Vorssabá, Elvar frá Vatnsdal, Brandur, Óskar, Gísli, Sigurður og Sigurgeir, Þóra og Óskar með verðlaunagripina sem veittir eru á Sjómannadaginn.

 

Á þessum myndum eru t.f.v: Hjálmar á Enda, Sveinbjörn, Óskar og undirritaður.

Blátindur VE að degi og að kveldi

 Blátindur VE má muna sinn fífil fegri, mikið væri gaman ef þessum báti væri sýndur meiri sómi.

Myndirnar tók Heiðar Egils af Blátindi við Bæjarbrygguna og smábátahöfnin er í baksýn.

Myndir frá Heiðari Egils

 Hér koma tvær gullfallegar myndir frá Heiðari Egilssyni, sú fyrri er tekinn að kvöldlagi úr Klaufinni.

Og þessi mynd er tekin yfir Vestmannaeyjabæ mjög sérstök og falleg mynd.

Frábærar myndir frá Heiðari Egilssyni

 

Heiðar Egilsson hefur sent mér nokkar gullfallegar myndir frá Eyjum og mun ég setja þær hér á bloggið mitt á næstu dögum. Ég þakka Heiðari kærlega fyrir þessa sendingu með þessum fallegu myndum frá Eyjum.

Þessi fyrsta mynd er frá höfninni í Vestmannaeyjum með logandi himinn í austri.

Elding VE 225 Ísuð

 

 Hér er Björgvin Sigurjónsson á Eldingu VE 225 ´

Á myndinni sést að smábátar geta líka tekið á sig ísingu sem er ekki að síður hættuleg þessum bátum. Þarna er t.d Gúmmíbáturinn vel ísaður. Að sjálfsögðu er Eldingin búin Björgvinsbelti sem er guli hólkurinn þarna aftan á stýrishúsinu.

Björgvn Sigurjónsson er þekktur sjómaður í Eyjum aðalega fyrir að hafa hannað Björgvinsbeltið sem er eitt þekktasta björgunartæki til að bjarga mönnum úr sjó.

Mig minnir að Björgvin hafi sagt mér að Guðmundur Sigfússon hafi tekið þessar myndir.

 

 

 

Gamlar myndir, stelpur af Miðstrætinu

 

Ólöf Þórarinsdóttir (Óla Steina), Lundi og Margrét Kolbeinsdóttit, Hólmi og Rósa Helgadóttir.

 

 

Á Þjóðhátíð fyrir nokkrum árum

 

 Ingibergur Óskarsson við tjörnina í Herjólfsdal, ekki man ég árið sem drekinn var á tjörninni. Kannski Þ.S. geti frætt mig um það ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ég held að þarna sé Valgerður  dóttir Bjarna Jónasar  og Ingibergur með ölflösku, flott mynd af þeim.

 

 

 

 

 

 

 

Ingibergur og Sigmar Þröstur Óskarsson með hattinn, alvarlegur í  bragði eins og vanalega

Um borð í Leó VE 400

 

Óskar Matthíasson  skipstjóri og útgerðarmaður og kona hans Þóra Sigurjónsdóttir um borð í Leó VE.

Þarna er auðsjáanlega síldaruppstilling á dekkinu.

 

 

 

 

 

 

Myndin er tekin í Friðarhöfn fyrir gos.

Á myndinni er Ingibergur Óskarsson, vantar nafn á þessum í miðið og Óskar Matthíasson.

Skipið er fyrsta Þórunn Sveinsdóttir VE 401 sem byggð var í Stálvík og kom fyrst til Eyja 1971.

Björgunarbúningar eru meira en 135 ára uppfinning

Björgunarbúningar fyrir skipreka menn meira en 135 ára gömul uppfinning. 

Þegar nýung kemur fram á sjónarsviðið er menn oft snöggir að álykta um að spánýja uppgötvun sé að ræða. Í 135 ára gömlu blaði sem kom út í London 13. mars 1875, má lesa um nýjan björgunarbúning – ótrúlega líkan þeim búningi sem Siglingamálastofnun ríkisins keypti og gerði prófanir á í Reykjavíkurhöfn haustið 1976. Þetta er myndskreytt grein (teiknaðar myndir)  sem ber yfirskriftina Sigling Boyton’s skipstjóra frá Wesmister til Greenwich. Björgunarbúningur  Boyton’s skipstjóra.

 

  Hjálmar R. Bárðarsson þýddi greinina og birti í blaðinu Siglingamál, ég skrifa þennan texsta svo til orðrétt eftir honum en breyti ártölum þar sem greinin er þýdd árið 1977.

Textinn er svöhljóðandi: ,, Við gátum fyrst um Paul Boyton’s skipstjóra frá New Jersey í október á síðasta ári (1875) þegar hann stökk fyrir borð á amiríska gufuskipinu og eftir að hafa verið í sjónum í 7 klst. og rekið nokkrar mílur meðfram írsku ströndinni, loks náði hann landi þurr og hress í Trefaska bugtinni.

 

Búningurinn sem hann var í hefur oftast verið tengdur hans nafni, en í raun er búningurinn uppfinning herra C. S. Merriman frá Nef Yrk. Hlutverka  Boyton’s skipsjóra var að kynna þennan björgunarbúning í Evrópu-löndum.

Síðan hann kom frá Ameríku hefur hann sýnt þennan búning við ýmis tækifæri. Nú síðastliðinn laugardag flaut hann í búningnum niður Thams ánna frá   Wesmister til Greenwich. Með honum í þessari ferð voru tveir aðrir menn í búningum sömu gerðar, og var annar þeirra læknir. Þeir félagar lögðu upp frá Wesmister brúnni klukkan hálf þrjú eftir hádegi. Gufubátur fylgdi þeim eftir niður eftir Thams ánna, þéttsetinn gestum, og fjöldi fólks fylgdist með þessari siglingu frá bökkum fljótsins, og frá miklum fjölda smábáta.

 

Þessi  Boyton björgunarbúningur er gerður úr gúmmíefni, og í honum eru fimm uppblásanleg lofthólf nægjanlega stór til að fleyta manninum. Aðeins andlitið er óvarið.  Í þessari ferð dró Boyton skipstjóri uppblásinn  Gúmmífleka og blikkhylki. Í því hafði hann með sér neyðarflugelda, verkfæri, matvæli, vindla o.f.l. Hver þeirra þremenninga var á öðrum fæti  með festingar fyrir fánastöng og á stöng Boyton var bandaríski fáninn. En félagar hans höfðu breskan og írskan fána á sínum stöngum.

Fljótandi niður Thames skaut Boyton skipstjóri við og við upp flugeldum. Straumurinn bar þá niður fljótið, en þeir voru líka búnir kajakáraspöðum, þannig að þeir gátu róið sjálfum sér. Á leiðinni fengu þeir sér hádegisverð á floti og notuðu gúmmíflekann sem borð.  Að lokinni máltíð kveiktu þeir sér í vindli. Þeir komu til Greenwich korter fyrir fimm, og voru þannig tvær klukkustundir og fimm mínútur að fara 7 mílna leið. En þetta var enginn kappróður og oft var stoppað um stund á leiðinni. Þeim félögum leið vel þegar þeir stigu á land, og læknirinn hafði mælt líkamshita sinn undir tungunni við upphaf ferðar og í ferðalok, og taldi hann  líkamshitann eðlilegan alla ferðina”.

Of langt mál er að skrifa hér upp alla þessa grein sem Hjálmar þýddi en seinna sama ár var efnt til róðrakeppni á  Thames ánni þar sem allir voru búnir þessum björgunarbúningum.

Hjálmar endar endar þýðingu sína á þessum orðum :

 

 

 

 

 

 

 

 

 

,, Næasta stórfrétt af    Boyton’s  björgunarbúnaðinum birtist síðan í sama Lundunarblaðinu 17. apríl 1875 . þá segir frá því er  Boyton gerir tilraun til að sigla yfir Ermasund þann 10. apríl 1875. Honum mistókst reyndar sú tilraun, en þó segir í grein blaðsins  ,, var sú uppgjöf glæsilegri en nokkur sigur hefði getað orðið”. Hann hafði því verið í sjónum í 15 klukkustundir, komist 50 mílna leið, og var þá aðeins 6 mílur frá frönsku ströndinni”.

Þeir hafa sannarlega verið hugvitsamir fyrir 135 árum.     

 Það er oft gaman að glugga í gömlum blöðum þar sem leynist skemmtilegur fróðleikur, þessi grein frá 1875 er gott innlegg í umræðuna um björgunarbúninga.

Það getur oft tekið langan tíma að fá menn til að viðurkenna björgunarbúnað þó hann sé augljóslega góður og mikið framfaraspor. Má þar nefna sem dæmi : Gúmmíbátana, öryggið við línuspil,  losunar og sjósetningarbúnaðinn og margt fl.     

Kær kveðja SÞS